Tijd om eens op spreekconsultatie te gaan bij iemand die je bijna kan vereenzelvigen met het Zaffelaarse straatmeubilair, dachten we zo!
Was geneeskunde studeren je eerste optie? Ooit gedacht je te specialiseren?
Ja, waarom studeert een jonge gast geneeskunde? Ik vond dat mijn papa ook wel een mooi beroep had, juwelier-horlogemaker. Eigenlijk heeft hij me nooit gestimuleerd om ook eens een wekker uit elkaar te vijzen. In de winkel bediende ik wel graag de klanten en dat mocht af en toe als ons mama eventjes afwezig was.
Op school, Glorieux in Oostakker, werden de slimste van de klas door broeder Renier – een fantastische man die trouwens heel veel voor mij heeft betekend – op woensdagnamiddag ‘geprepareerd’ voor het ingangsexamen burgerlijk ingenieur. Ik was zeker niet slecht in wiskunde, maar voetbalde toch liever op woensdag!
Vandaar dan toch maar geneeskunde gedaan. Het eerste jaar, dat twee jaar heeft geduurd, waren zeker niet de mooiste van mijn leven. Nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld tussen 600 medestudenten.
Maar goed, met een beetje geluk verteerde ik dan toch al die scheikunde, natuurkunde, dier- en plantkunde van de eerste kandidatuur. Nadien én een beetje ouder, ging het stukken beter.
Ik heb mijn kandidatuur gesteld om kinderarts te worden en ik denk wel dat ik ook zou aanvaard zijn geweest. Maar uiteindelijk heb ik die kandidatuur ingetrokken omdat ik ervan overtuigd was mij beter te voelen tussen de mensen thuis. Een ziekenhuis was niet echt mijn biotoop: te besloten, vaak veel te warm, veel drukte en volk rond je hoofd…
35 jaar geleden als pas afgestudeerde dokter je in Zaffelare komen vestigen waar al 2 dokters elk een grote praktijk hadden, het lijk me niet evident?
Wij waren toen pas getrouwd en dachten dat het beter was onze kans te wagen in Zaffelare.
Toch waren wij er altijd heel gerust in geweest. Het waren inderdaad 2 grote dokterspraktijken, maar als er van beide kanten ‘wat van tafel viel’ zouden wij nooit honger lijden.
Ik zie je nog rond tuffen in je rode 2PK. Kan me best voorstellen dat sommige inwoners dit misschien wel hip vonden, maar dat het tevens ook een beetje afschrikte?
Onze eerste 2PK was oranje en gekocht bij Willy Van Puyenbroeck. Het verhaal erachter zit zo: ons pa, genereus als hij was, gaf aan zijn kinderen een auto als huwelijksgeschenk. Mijn broer, zeven jaar voordien gehuwd, vertrok na zijn huwelijk naar Zuid-Afrika en kreeg in de plaats van een auto 100.000 frank. Ik kreeg zeven jaar later hetzelfde bedrag – de index was ons papa blijkbaar onbekend. Wij met dat geld bij Willy. Wat bleek? Een geitje met ronde koplampen koste ongeveer 100.000 frank. Maar eentje met rechthoekige kostte er 120.000. Wij wilden toch een beetje luxe voeren en kochten dus die laatste!
Mijn papa was in alle staten. Wat voor een auto was dat nu! Ook de verpleegsters van het Wit-Gele Kruis reden met een dergelijk ‘Frans scharminkel’. Toen was ik toch eventjes boos. Ik had al 20.000 frank uit eigen zak betaald en het was ook geen blauwe, zoals die verpleegsters, maar een ‘oranje geit’! Daarna hebben wij nog een rood geitje gekocht van een lagere schoolkameraad uit Lochristi.
Enige idee hoeveel kilometer je als dokter op de teller hebt staan?
Vroeger waren het er veel meer dan nu. 18.000 kilometer, tegenover 12.000. Het systeem van afspraken heeft er toe geleid dat de patiënten gemakkelijker naar het spreekuur komen. Wat een zeer goede zaak is voor iedereen: goedkoper en beter. Wat willen wij nog meer!
Je kwam in vele huiskamers. Het woord cocooning bestond nog niet toen je je eerste huisbezoeken aflegde. Patiënten zijn mondiger geworden, er is Dr. Google. Hoe zag je de wereld evolueren achter de gevels.?
Komen wij een beetje bij mijn stokpaardje. Toen VTM er kwam had ik zoiets van: Waarvoor is dat nu nodig? Dat het een kapstok is om reclame aan op te hangen had ik in het begin niet door. Sindsdien is de televisie steeds prominenter aanwezig in de huiskamers. Wat een ‘blaften’ van flatscreens. En die dingen terroriseren zowat de ganse dag de gezinnen. Je moet maar eens tijdens een huisbezoek vragen om de televisie uit te zetten: meestal zet men deze dan stiller! Als je het per se toch uit wil dan begint – als je geen geluk hebt – het patiëntje of zijn broertje of zusje te wenen, iets wat het onderzoek er zeker niet gemakkelijker op maakt. Dr. Google, net als bijsluiters, vind ik niet zo’n groot probleem.
Verder hoor je mij niet klagen. Zaffelare is al die jaren ‘goed bezig’. Natuurlijk zijn er mensen die het moeilijk hebben. Deze mensen helpen doet dan vaak nog meer deugd.
Als coördinerend en raadgevend arts (CRA) in het Woonzorgcentrum Sint-Vincentius Zaffelare laat je ook daar een beetje leegte achter. Gemengde gevoelens voor jou?
Vermoedelijk blijf ik wel nog CRA in het Woonzorgcentrum Sint-Vincentius. Ik zal nu ook wat meer energie en tijd kunnen spenderen aan deze functie.
Heb je niet de indruk dat je je wegens tijdsgebrek artistiek meer had kunnen smijten wanneer die zo goed als voortdurende beschikbaarheid als dokter er niet was geweest? Vrije Radio Oudenbos (VROB), het Franse chanson, installatiekunst, fotografie,… Duik je binnen afzienbare tijd terug ergens op?
Veel mensen vragen mij of ik weet wat straks te doen ‘met mijnen tijd’. In al die jaren heb ik heel wat zaken verzameld die ik wil lezen. Lezen is weten en ik heb zeker wel wat ‘inhaalwerk’ voor de boeg. Ook ga ik wat gezonder leven. Huisarts is niet echt een gezonde stiel. Dus heb ik de intentie om te gaan joggen, wandelen en sporten.
Bovendien zal de tuin mogelijkheden bieden om de ‘oude knoken’ wat te smeren.
Ook ga ik mij nog beetje verder verdiepen in het leven van Barbara, de Franse zangeres over wie ik in 2012 een voorstelling bracht in Theater Tinnenpot. De VROB is inderdaad een beetje terug. Ik zal daar ook wel af en toe te horen zijn. Verder is er nog mijn fototoestel en natuurlijk ook ons kleinkind Stien. Deze laatste twee ‘ontmoeten’ elkaar vaak, het klikt! Heel veel ‘kunstwerken’ zie ik mij niet meer te maken. Hoewel, wanneer een schitterend idee zich zou aanbieden, weet je maar nooit. Verder ga ik proberen een goede dokter te zijn voor mijn mama en Marianne (echtgenote, nvdr.).
Een ander bioritme wacht Patrick, eentje dat het ritme van zijn familie volgt. Lochristinaar wenst hen alle succes en veel goeds toe!
(Foto’s © Bennie Vanderpiete en Patrick Haegens)