Begin dit jaar verspreidden deBuren, VPRO (NL) en Canvas een oproep voor deze erotisch literaire schrijfwedstrijd ‘deBuren hebben rode oren’. Liefst 388 inzendingen voor dit concours en ééntje kwam van Evarist Ganzelever uit Zaffelare, in het echte leven Roger Praet. Uiteindelijk werden 15 verhalen geselecteerd voor de finale op 7 maart 2017 en ‘Freddy Toch!’ was erbij.
De jury met Kasper C. Jansen, Heleen Debruyne en Annelies Verbeke heeft dan de drie finalisten gekozen. Uiteindelijk was het aan het publiek om Het Rode Oor uit te reiken. De winnares werd Mia Timiaan.
Meer informatie? http://www.deburen.eu/nl/nieuws-opinie/blog
Wij serveren u de inzending van Evarist waarmee hij onder de naam R.zee deelnam.
FREDDY TOCH!
Dat Freddy zijn plaats kende in het smalle rijtjeshuis bewees hij al een heel huwelijksleven lang. Samen met de sanseveria’s op de venstertablet vormde hij een stilzwijgend, doch aanwezig geheel. Seks had Prudence met hem, hij niet met haar. Ze gebruikte hem als dildo, duwde zijn persoontje tussen haar behaarde billen naar binnen om hem twintig minuten later van zich af te gooien en hem te dwingen de herinnering weg te likken. Ooit betrapte ze hem tijdens het masturberen met een opengevouwen lingeriecatalogus van 3Suisses op de schoot, wat hem drie maanden lawaai opleverde! Gelukkig voor Freddy bestond er zoiets als dinsdag 17 maart. Een dag die begon als alle andere. Als eerste opstaan, rolluiken omhoog, koffie zetten en haar kamerjas instapklaar aanreiken. Niets wees er die ochtend op dat dit een kantelmoment zou worden. Prudence lag op haar zijde, weggestoken achter haar immense vleeskont, een kont die een spontane bestorming ontmoedigde. Een alledaags plaatje, ware het niet dat die kont spasmen toonde en er bovendien een raar geluid bezit had genomen van de slaapkamer. Haar mond, die hij te zien kreeg via de andere kant van de sponde, stond akelig scheef. Net een gesmolten sleutelgat waar dat geknor, samen met speekselschuim, uit opborrelde. Achteraf herinnerde Freddy zich alleen maar een immens gestommel in hun woning: huisdokter, ambulanciers, het dichtklappen van de voordeur…
De eerste weken na haar opname in de zorginstelling probeerde hij nog de tred der gewoonte te volgen. Ze keek hem immers nog streng aan vanuit hun huwelijkslijst, al betrapte hij er zichzelf op er al eens van weg te kijken. Op een morgen hoorden de buren hoe Freddy al fluitend naar buiten stapte, dachten meteen dat zijn vrouwtje aan de beterhand was. Iets wat hij ‘s avonds niet kon bevestigen, aangezien zijn laatste bezoek aan haar al ruim een week oud was. Bij de keurslager hadden ze hem al eens zien passeren in een roze T-shirt en nauwe spijkerbroek. Met Prudence daarentegen ging het van kwaad naar erger. Haar gestold lichaam was niet meer in staat woede in Freddie zijn aangezicht te slingeren. En hij wist het, liet het zelfs merken.
Bij ieder bezoek zag ze hoe zijn angst voor haar iets verder werd uitgegomd. De dag was niet veraf meer, besefte ze, dat hij zijn vlag op haar zou planten. En die dag kwam vrij snel. Op een zaterdagnamiddag, toen zon zebrastrepen op haar beddenlaken tekende, kwam Freddy binnen met in zijn ogen een gloed die haar angstig maakte. Hij zei niks, ging vlak voor haar aangezicht staan en knoopte langzaam, heel langzaam zijn broek open. Zijn bleke pisser bengelde voor haar ogen, slapjes nog, maar na enkele gestileerde handbewegingen kwam de paarsblauwe koekoek al uit het beschermhoesje loeren en sprong het geheel in een houding zoals ze deze nooit eerder had mogen aanschouwen. Prudence haar ogen brandden zich vast in hem als wou ze hem ter plaatse verpulveren. Haar wangen pompten zure maaglucht naar boven, geen enkel dier op aarde maakt zo’n afschuwelijk geluid, herinnerde hij zich nog jaren later. Freddy rukte zich onverstoord richting haar lelijke smoel. Ze kon hem bijna ruiken, ware het niet dat de ontsmettingsstofgeur in kamer 24 zo dominerend aanwezig was. En dan, toen haar ogen voor de keuze stonden te breken of barsten, spoot Freddy zijn warme klodders zaad ritmisch op haar voorhoofd. Freddy trok voldaan zijn broek op, draaide zich langzaam om en zag, vooraleer de deur definitief achter zich dicht te trekken, hoe zijn zaad en haar kwijl één werden, traag haar gezicht afdroop. Een slakkenspoor dat getuigde van hun allerlaatste gemeenschap!