Evarist Ganzelever heeft een nieuwjaarsbrief geschreven en is niet blij. VROB is in de ether en dat blijft nog even zo. Lees en Luister mee.
Het oude jaar is zo goed als weer eens voorbij
– en –
en dat maakt me allesbehalve blij.
Ach, een zeurpiet op antenne, ik hoor het u al denken!
Iemand waar sleet op zit, eentje die niet kan loslaten.
Het is inderdaad zo dat ik het misschien wel wat moeilijk heb om ergens aan te beginnen zonder dat het oude is afgewerkt, laat staan verteerd.
Bon, dit terzijde.
Ik heb zeker niet de intentie een pretbederver te worden in de aanloop naar de feestdagen.
Al wil ik toch even aanstippen dat al die nieuwjaarsillusies zelden leiden tot permanente veranderingen.
Bovendien doen de overwegend zeemzoete intenties me wat denken aan in alcohol opgelegde pruimen, zoals mijn moeder die traditiegetrouw inschenkt als ambachtelijk gerijpte toostondersteuning!
Pas op, best wel te snoepen dat brouwsel, al heeft het, optisch gesproken, wat weg van rattenbaarmoeders op sterk water.
Uiteraard is het de sfeer die het doet, de perceptie, maar het blijven al met al verjaarde pruimen.
Ik weet best dat dingen zich herhalen en dit met een wetmatigheid zoals die waarmee
eb en vloed gedirigeerd worden.
En nu ik hier toch in hartje Lochristi zit, hoef ik alleen maar naar buiten te kijken om deze stelling in de praktijk gestaafd te weten.
Het dagdagelijkse fileleed, zeg maar het Loots verkeersinfarct, is een statisch feit.
En om het nu eens metaforisch uit drukken: je ziet ’s morgens iemand stilstaand de dorpskom passeren en je denkt: Ho-Ho-Ho, die heeft zijn lesje wel geleerd!
Maar wat blijkt? Niks is minder waar!
Een dikke acht uur later staat diezelfde persoon weer stil op die verdomd zelfde plek,
met als enige verschil dat de neus van de wagen nu de andere richting uit wijst!
En doch, lieve luisteraar, blijf ik pleiten voor goede voornemens,
MAAR: doe me een plezier – en zwijg erover.
Nog een aangenaam einde toegewenst!
Jullie kleine kapoen, Evarist