Les feuilles mortes se ramassent à la pelle. Les souvenirs et les regrets aussi’, dichtte Jacques Prévert in 1946 op muziek van Joseph Kosma, en een diepgevoelige song was geboren.
Het werd in 1949 vertaald naar het Engels door songwriter Mercer als ‘The falling leaves drift by my window’, en sindsdien – en nog altijd- is het lied internationaal succesvol.
De treurige stemming van de tekst gaat over een verloren liefde na het einde van de zomer, wanneer verkleurde bladeren van de bomen vallen en dood op de grond liggen. Er is de confrontatie van de onvermijdelijke eindigheid gekoppeld aan de schoonheid van het leven. De zomer is voorbij terwijl de schoonheid van het najaar ontroert.
De meest succesvolle commerciële opname van ” Les feuilles mortes ” was van Yves Montand in 1949, die binnen 5 jaar een miljoen exemplaren verkocht. Cora Vaucaire, Juliette Gréco, Alain Barrière en vele anderen voegden het nummer toe aan hun repertoire.
De Engelse versie is bekend van onder meer Nat King Cole, Edith Piaf, Frank Sinatra, Bing Crosby en Eric Clapton.
Het lied werd ook snel en veelvuldig overgenomen door instrumentale jazzartiesten, waaronder Duke Ellington, Bill Evans, John Coltrane, Ben Webster. Het biedt een populaire manier aan beginnende jazzmuzikanten om kennis te maken met de typische jazzharmonie van deze muziekstijl.
Clapton is vooral bluesgitarist. Dit nummer brengt hij in een ‘pop style jazz’, benadrukt door de strijkers. Zijn gitaarspel is niet spectaculair maar smaakvol en efficiënt. En toch : ‘Clapton is God’. Deze leuze werd althans in graffiti het meest gesignaleerd eind jaren ’60 in Londen en Parijs.