Het is plots herfst. Ik vond dat de herfst lang heeft getwijfeld, precies of de bladeren wisten niet goed wat te doen, groen blijven of gaan voor een warmer kleurtje. Ik zat in mijn wagen en toen viel het me op, de bladeren kwamen tot een besluit: rijen en rijen bomen vol hippe herfstkleuren in hun tooi.
Verzoeken aan de Herfst Lees meer »
't Is weer voorbij die mooie zomer. En toen kwam de nazomer, de Indian Summer, zoals men zegt. Die benaming doet rare dingen met me. Ik denk dan altijd aan een vroegere schooldirecteur, die heette Winter. Was hij een Indiaan geweest, hij zou de Indian Winter geheten hebben. Maar daar gaat het nu even niet over.
Van mijn goede vriend kreeg ik een heel mooi cadeau: een jong pompoenplantje en een jong courgetteplantje. Omdat mijn kennis over moestuinieren ongeveer even groot is als mijn kennis over kwantummechanica (nihil, zeg maar), opperde ik eerst enkele bezwaren. Rémy en zijn vrouw gaven me echter enkele instructies en veel vertrouwen en zo kwam het dat ik voor de zomer 2 nieuwe tuinbewoners had: Madame Courgette en Meneer Butternut.
Madame Courgette en Meneer Butternut Lees meer »
Dit gezin telt 6 leden. Er zijn twee volwassenen (of wat ervoor moet doorgaan), 2 pubers en 2 katten. Met al dat regeringsvorminggedoe kreeg ik het idee om hier thuis ook eens een regering te gaan vormen, enkele ministers aan te duiden en te zien welke portefeuilles er beschikbaar zijn.
Ministeries in Huis Lees meer »
Het was al heel lang geleden dat ik nog es bij de kinesitherapeut op groot onderhoud moest. Ik ben al wat van leeftijd en er begint één en ander te mankeren, zoals dat gaat.
De technologie staat niet stil. Wat vervelend is, want soms loopt ze me gewoon voorbij en heb ik bakken en bakken in te halen.
De zomer overvalt me nogal abrupt. Niet dat ik de warmte en de lange avonden niet waardeer, integendeel. Alleen: ik was er lichamelijk nog niet aan toe.
Uitwisselingsprogramma Lees meer »
Het is een magisch woord. Als je dat woord laat vallen in een groep krijg je meteen een Mozes-gevoel: de groep valt prompt uiteen. Aan de ene zijde zij die zichzelf wegcijferen om onder de horror van creatief te moeten zijn weg te kruipen, aan de andere zijde zij die wel kaas hebben gegeten van schilderen, knutselen, decoreren, of het nieuwe koken en naaien.
Laatst had ik het weer. Haast. Ik heb het nogal vaak en dat komt volgens mij omdat de Big Bang niet helemaal perfect verlopen is. Zie je, bij elke knal heb je van die grote stukken, en dan van die kleine.
Toegegeven, het is niet gemakkelijk. Hoe luid mag je praten als je op restaurant bent? Is dat ergens in een wet of decreet bepaald of moeten we het zelf uitzoeken? Gezien ik de garçons nog nooit met een decibelmeter heb weten rondlopen, vermoed ik dat het naar eigen welbevinden te bepalen is. Dat heeft uiteraard enkele gevolgen. U ziet het al aankomen.