Mensen die allergisch zijn voor huisstofmijten, pollen, witloof of latex houden zich, wanneer mogelijk, ver uit de buurt van die dingen of nemen de nodige voorzorgen. De reactie op bepaalde stoffen kan zo hevig zijn dat ze zelfs levensbedreigend is.
Tot daar volg ik. Maar hoe het komt dat landbouwers en grootgrondbezitters allergisch zijn aan bomen lijkt mij wetenschappelijk een open vraag.
Het antwoord zal eerder in de economische of culturele hoek te vinden zijn.
Nu kan je mij een zagevent vinden, iemand die maar blijft doorbomen over het systematisch verdwijnen van het geboomte in onze velden, maar ik blijf het ervaren alsof men de botte zaag in mijn eigen ribben zet.
Net of er een klopjacht op bomen plaatsvindt. Een eenzame populier ergens in een verloren hoek die de kaalheid van de dode winterakkers wat compenseert, weet de motorzaag zelfs te vinden.
Naast het ecologische is er het landschappelijk gegeven. Nieuwe fietspaden doorheen onze gemeentelijke velden zijn een mooi initiatief, maar is maar half wanneer je het gevoel krijgt over een drassig en reuzengroot leeg voetbalveld te rijden.
Nochtans wordt het opnieuw aanplanten van (streekeigen) bomen altijd opgenomen in de kapvergunning, tenzij er een gemotiveerde reden is waarom dit niet mogelijk is. Theoretisch staat het allemaal wel op punt, maar in de praktijk blijft het een dode letter.
Ook al is dit perfect legaal afdwingbaar, we zouden beter af zijn met een mentaliteitswijziging. Duurzaamheid zonder vervaldatum. Omdat er na ons nog generaties staan aan te schuiven…
