Het lied “Alfonsina y el mar”, een Argentijnse zamba, dragen Félix Luna (tekst) en Ariel Ramírez (muziek) op aan de dichteres Alfonsina Storni. Op een tedere manier beschrijft de songtekst haar laatste tragische levensuren toen ze haar zelfmoord plande en uitvoerde. Het lied wordt als een van de mooiste en meest poëtische Argentijnse songs beschouwd.
Oktober 1938. Alfonsina Storni reist naar Mar del Plata, installeert zich in een hotel en schrijft haar laatste gedicht “Voy a dormir” (Ik ga slapen). Daarna stapt ze over het strand naar het water en laat zich met de golven meevoeren.
Ze was toen 46 jaar, lerares, schrijfster en dichteres, alleenstaande moeder Ze leed fysisch en psychisch zwaar door borstkanker.
1969. Mercedes Sosa brengt een plaat uit met 8 nummers over 8 Argentijnse vrouwen, waaronder dit over Alfonsina Storni.
Sosa, of “La Negra” voor de Argentijnen, raakt met de magische vertolking van deze trage zamba de ziel van haar landgenoten.
Bij haar opgebaarde lichaam in Buenos Aires (2009) nemen rijen Argentijnen afscheid en ontstaat spontaan een samenzang “Alfonsia y el mar” .(fragment uit T.V. reportage hierbij)
Ook nu, al 11 jaar na haar dood, blijft haar muziek ontzettend populair in Argentinië.
In het lied “Alfonsina y el mar” verenigen zich harmonisch de componenten zoals fragmenten uit haar laatste verzen, het rimpelen van water, zuivere pianoklank, een iconische stem in zoetklinkend Argentijns…. tot de rust die men vindt in de diepte van de zee.
Hierbij een vertaling van de eerste strofe en het refrein
In het zachte zand, waaraan zeewater likt
Is voor haar voetspoor geen terugkeer
Een pad van gesmoord verdriet leidt naar diep water
Een pad van gesmoord verdriet leidt naar het schuim.
Weet God welke angst je vergezelde
Welke oude pijn je stem verstikte
Om je tot rust te brengen, gewiegd door het gezang van zeeslakken,
Op het lied dat wordt gezongen in de donkere diepte van de zee
Door de zeeslak.
Je gaat weg, Alfonsina met je eenzaamheid
Naar welke nieuwe verzen was je op zoek?
De roep van wind en zout, al eeuwenoud
Maakt jouw ziel het hof en neemt haar mee
En zo ga je naar ginds
Als in een droom, slapend, Alfonsina, getooid door de zee