Deel bevolking VS op weg naar bedelstaf?

Terwijl Wall Street zichzelf een extra bonus van 17% uitkeert en de overheid geld spendeert zoals nooit eerder in de geschiedenis, krijgt de Amerikaanse middenklasse het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen.

Hier enkele cijfers die tot nadenken stemmen en een schaduw werpen op ‘Yes we can':
Eén op 8 volwassen en zelfs 1 op 4 kinderen leeft van voedselbonnen. In totaal zijn 40 miljoen Amerikanen afhankelijk van het programma. 24% van de mensen heeft de pensioenplannen met enkele jaren uitgesteld.
De Amerikaanse banken hebben een groter deel van het vastgoed in handen dan de rest van de bevolking samen. 61% leeft van maand tot maand, zonder enige vorm van spaargeld om op terug te vallen en drievijfde van de babyboomers beschikt niet over het kapitaal dat nodig is om met pensioen te gaan.

De reële werkloosheidcijfers bedragen meer dan 17% omdat in de officiële cijfers werkzoekenden die het zoeken naar een baan hebben opgegeven niet worden meegerekend. 21% van de kinderen leeft beneden de armoedegrens

Deze cijfers laten er geen twijfel over bestaan: de Amerikaanse droom eindigt voor steeds meer Amerikaanse gezinnen in een ware nachtmerrie. Terwijl de overheid al $3.600 miljard spendeerde om het financieel systeem te redden van de ondergang, blijven miljoenen burgers in de kou staan.
De middenklasse had het voor de crisis overigens al moeilijk om te overleven. De gemiddelde lonen stijgen al niet meer sinds de jaren '70 in de VS waardoor heel wat Amerikanen twee jobs nodig hadden om aan het einde van de maand de rekeningen te betalen.

"The American Way Of Life" is niet meer. De onderliggende problemen bleven geruime tijd verborgen omdat velen op krediet leefden Nu dit niet meer zo vanzelfsprekend is, wordt stilaan duidelijk dat de middenklasse een zwarte toekomst tegemoet gaat.
‘So long, middle class' schreef de New York Post en Der Spiegel houdt het bij ‘Erosie van de middenklasse'. Andere kranten spreken zelfs over ‘Derde Wereld Amerika'.
Of de VS de economische wereldmotor blijft, lijkt onzeker. Andere landen economisch uit het moeras trekken lijkt niet meer zo evident. Joe Sixpack lijkt te verzuipen. De cijfers van de verkoop van vastgoed in juli bevestigen dit. De woningverkoop zakte met 27.2% wat de scherpste daling is sinds 1999. Het einde van de overheidspremies heeft daar veel mee te maken maar het is ook een duidelijk signaal dat het de economotor op zijn minst gas terugneemt. In België stijgen de prijzen van bouwgrond nog steeds exuberant. Wie nu nog kan bouwen heeft wellicht sponsoring of zijn het alleen tweeverdieners die zich een leven lang engageren om die baksteen verteerd te krijgen?

(Bron: Maarten Verheyen)