Iedereen doet wel eens het recyclagepark aan, kiepert zijn troep in containers en verlaat de KMO-zone aan 'De Lozen Boer' nog sneller dan hij er gekomen was. Onterecht, als je het mij vraagt!
Sinds we opgesloten zitten in eigen land, we de schoonheid in onze buurt dienen te zoeken, word je op sociale media bedolven onder een fotodiarree van steeds dezelfde plekjes. Het park van Beervelde, de Rozelaredreef, om er maar twee bij naam te noemen. Je kan er vergif op innemen dat de eerste sneeuw, het eerste groen of zelfs een heldere zondagmorgen als eenheidsworst op de wereld worden losgelaten. En dit telkens vanuit die voorspelbare invalshoek, wat nog maar eens illustreert hoe bekrompen in fysieke ruimte we hier wel zitten.
Waarom niet eens een ander soort invalshoek opzoeken om spreekwoordelijk de wandelgrenzen te verleggen? Of beter, hoe schoonheid in lelijkheid zien en beleven. Ik geef grif toe, zo'n KMO-zone oogt niet meteen pastoraal, maar nodigt wel uit tot dromen. Dromen over hoe de wereld wordt gemaakt en aangekleed. Wat er leeft en vorm krijgt achter die beslotenheid, wat dit allemaal bijdraagt tot het leven van alledag. Of het verwondering of het troosteloze is dat je deel wordt tijdens het even blijven stilstaan bij dit industrieel woestijnlandschap, het maakt niet uit. Durf eens het klassieke pad te verlaten, ook in je denken.
