Dood

Dit jaar namen we allemaal afscheid van familie, vrienden, dierbaren, buren. Veel mensen. Zelf nam ik vooral afscheid in het Crematorium.

pdw kwam er langs en schreef:

“Alle, maar dan ook alle onzin op deze wereld

spruit voort uit de werkelijk bespottelijke gedachte

dat de mens het centrum is van de kosmos

en dat iedere persoon apart ook nog eens

volstrekt uniek en speciaal is.” (pdw)

Zij die er elke dag komen, werken er meestal maar staan ook stil.

Dit jaar nam ik in het bijzonder afscheid van Guy Masco, Erik Soenen, Anna Van Haevermaete en Utah van het Roodhalshof. Vorig weekend nog. Pierre Van Der Veken.

Neen, Patrick De Witte, Aurore, Wilfried Martens en vele duizenden anderen gingen heen zonder mijn fysiek daar zijn.

Ik ben niet zo’n ramptoerist noch paparazzo om er op de eerste rij bij te staan. Ben ook geen verzamelaar van deze prentjes.

Bij heengaan sta ik nu langer stil. De herfst van het leven wenkt. Het mag ook een mooie nazomer zijn en de winter spartel ik wel door zonder sneeuwkettingen.

Mijn ouders gingen de voorgaande jaren. Nu ik derde generatie word, kijk ik graag vooruit, de rugzak van het leven torsend. Draaglijk en uitdagend tegelijk.

Noch bloemen noch kransen.