Nu we door de inmiddels gekende omstandigheden rondjes bollen rond onze kerktoren, blijven we al eens stilstaan en ontdekken we een andere alledaagsheid.
We bekijken de omgeving door een andere bril, een vakantiebril. We zien dingen waar we in tijden voor de beperkingen nooit aandacht aan schonken. Waar we voorgaande jaren alles wisten wat er reilde en zeilde in dat dorpje in de Franse Pyreneeën, waar we zelfs het verhaal opzogen over hoe oncle Antoine zijn bakoven er is gekomen, lijkt dit nu geprojecteerd op onze eigenste achtertuin.
Kleinschaligheid, of het nu streepjes restnatuur, verloederd erfgoed of een samenkomst van plastieken tuinkabouters zijn, wanneer je je erop focust, ontdek je algauw dat ze een afspiegeling zijn van een veel grotere wereld. Een verre wereld, waarvan we dikwijls dachten dat deze verheven was boven onze eigenste scharrelgrond.
Misschien was in dit opzicht de pandemie waar we doorheen moeten dan toch niet zo slecht!