Een ander Oostende

Evarist Ganzelever
1 reactie(s)
Een ander Oostende

© Evarist

Schoolreizen brachten me er nooit heen, later ontsnapte het bestaan van Fort Napoleon, een fortificatie uit de 19de eeuw, uit mijn gedachten. Tot ik een van de afgelopen zomerweekends mezelf een herkansing gunde.

Groot was mijn verbazing aan die kant van de haven een ander, mij onbekend Oostende aan te treffen. De wat geïsoleerde Oosteroever bezit niet alleen een rijkdom aan cultuurhistorie, ook het sterke maritieme karakter zorgt ervoor dat die uithoek een eigen identiteit uitstraalt.

Een ander Oostende

Rond de kades is er een sterk verval dat bij mij het soort schoonheid oproept dat je zelden in toeristische folders zal tegenkomen. Stilzwijgende getuigen van wat ooit industriële glorie was. Erfgoed pur sang, dat onder het alziende oog van de vuurtoren vraagt om gekoesterd te worden.

Het Fort met zijn rijke geschiedenis, dat dominant in het met bunkers bezaaide duinenlandschap ligt, en de skyline van het toeristische stadsdeel - waar de dagjesmensen het ritme bepalen - kleuren er het uitzicht.

Een ander Oostende

De Oosteroever is een plaats waar het verleden pertinent en onversneden aanwezig is, zonder te vervallen in opgepoetste, dikwijls artificiële ansichtkaartjestoestanden.

Toch denkt niet iedereen daar zo over.

Vlaanderen zou Vlaanderen niet zijn mochten projectontwikkelaars geen lucratief bloed ruiken.

Men gaat de site integraal ‘ontwikkelen’. New Waterfront City, lees ik. Waarmee beleidsmakers bedoelen zowat iedere vierkante meter te willen omspitten en bovendien het liefst nog verticaal verkavelen ook, op wat schaamgroen en duin na.

Wonen, werken, cultuur, toerisme en recreatie moeten er tot een synergie komen met historie, natuur en stedelijkheid, aldus de heel nabije toekomstvisie.

‘Een volwaardig stadsdeel dat een nieuw karakter toevoegt aan Oostende.’. Een visie die model staat voor de huidige tijdsgeest.

Een ander Oostende

Met een nooit eerder geziene dynamiek zet de verstening van open ruimten en het platgooien van het verleden zich hier ten lande door, landschappen komen regelrecht van de tekenplank.

Naast de conservering van industrieel erfgoed dient ook het beheer van de aanwezige natuur en groen veel meer aandacht te krijgen. We zijn dit verschuldigd aan de na ons komende generaties.

De onherroepelijkheid indachtig maakt dat ik de impact van dit alles argwanend blijf bekijken.

Een ander Oostende