'Meisje van 16' of 'Hoe sterk is de eenzame fietser', wie nu niet aan Boudewijn de Groot denkt, is een piepkuiken of niet van deze wereld. En net die wereld is het waar de zanger om bezorgd is.
Hij begon zijn muziekcarrière in 1964 en gold in de jaren '60 en '70 als de 'Bob Dylan van de Lage Landen'. Ook al bestaat het overgrote deel van zijn repertoire uit breekbare liedjes over de liefde en het leven, hij krijgt algauw het imago van protestzanger opgeplakt. Niet helemaal onterecht, zo ook bewijst zijn nieuwste single 'Aarde' uit het album 'Windveren' dat volgende maand uitkomt. De boodschap is duidelijk en actueel, het gaat niet goed met de aarde en de mensheid. Begeleid door een piano is hij nog steeds een verhalenverteller, bezingt hij zowel puurheid en schoonheid als plagen en rampen.
Net als Louis Neefs, die ons met 'Laat ons een bloem' waarschuwde voor de verloedering van onze planeet, drukt ook de Groot ons met de neus op de realiteit. Het vingertje gaat omhoog en misschien is dit ook wel broodnodig willen we onszelf redden. 'Want de aarde is een beetje dom/Weet niets van menselijk leven/Dus laat haar met rust/Laat haar gewoon/Wat door de ruimte zweven'