“De Rode Duivels zijn hot!”Dat is het minste wat je mag zeggen van dit WK. De Belgische driekleur siert het straatbeeld als nooit voordien. De huizen waar geen vlag hangt te wapperen of geen wagen met tricolore spiegelovertrekjes voor de deur staat, vormen stilaan een minderheid. En bij elke overwinning van onze Rode Duivels komen er nog vlaggen bij.
Ook in onze mooie bloemengemeente is de beleving van dit WK verbazingwekkend.
Het zal wel toeval zijn maar de grootste vlaggen zagen we wapperen op de baan naar Zeveneken. Bijvoorbeeld vlakbij De Lozen Boer, bij Raf Boone die 26 jaar de Pomerans uitgebaat heeft in het dorpscentrum. Een Belgische vlag van een zestal vierkante meter, afgeboord met driekleurige franjes, siert zijn witte gevel. Zoals bij zoveel anderen als symbool van steun aan onze nationale ploeg. Want de vorige keer dat de vlag gebruikt werd, was bij het WK in Japan.
Ook de handelszaken spelen gretig in op de voetbalgekte. Slagers, lingeriezaken, drukkerijen, krantenwinkels of de opticien…. allen decoreerden ze hun etalage of zorgden voor de nodige driekleurige eyecatchers. En ook achter het raam van de kringloopwinkel, nochtans voorzien van een opvallende “Hollands-oranje” gevel, lachen de Rode Duivels je toe.
De merchandising draait dan ook op volle toeren en zelfs de meest nuchtere Belgen ontsnappen er niet aan.Nooit gedacht dat de supportersmicrobe nog zo hard zou toeslaan dat op de stoel naast mijn bed – ja, ik ben een échte man- een sjaal, driekleurige schmink, een voetbaltruitje met bijhorend petje en polsbandjes van de Rode duivels zouden liggen wachten op de volgende wedstrijd.
De cafés surfen mee op de hype en laten hun klanten kijken op een of meerdere grote schermen. Café Pax in Beervelde schilderde voor de gelegenheid zijn hele gevel zwart-geel-rood. En Café Picasso stampte een waar WK-dorp uit de grond waar je de wedstrijden van de Rode Duivels op drie reuzenschermen kan volgen. Een schot in de roos, want voor de wedstrijd tegen Rusland kwamen naar schatting zo’n 4000 voetbalfans opdagen, één grote rode mensenzee.
Was het spelniveau van onze Rode Duivels tot nog toe eerder aan de magere kant, toch slaagden ze er al twee keer in om op het einde van de wedstrijd het laken naar zicht toe te trekken.
Het zorgde telkens voor een geweldige ontlading en een fantastische sfeer. Niet alleen in Picasso Village, maar in het hele dorp. We deelden zowaar in het fenomeen van de toeterende supporters die door het centrum reden.
Met deze twee overwinningen verzekerde België zich al van een plaats in de achtste finales.
Tot grote vreugde van de vele studenten die de voorbije wedstrijden nog moesten inplannen in hun blok- en examenrooster. Zij kunnen zich vanaf nu ook smijten in de feestvreugde.
Maar laat deze kwalificatie geen reden zijn voor Kompany&co om vandaag niet voluit voor winst te gaan tegen de laatste tegenstrever uit onze groep: Zuid-Korea.
Niet alleen zou puntenverlies een kaakslag betekenen voor de fans en een domper plaatsen op de positieve sfeer, maar ook ons lot in deze wereldbeker zou gekend zijn.
Worden we geen groepswinnaar, is de volgende tegenstander vermoedelijk Duitsland. En dan weet je het wel. Gary Lineker, de Engelsman die ons op het WK 1990 met een doelpunt in de 120ste minuut uitschakelde, zei ooit: “Een voetbalwedstrijd duurt 90 minuten en aan het eind winnen de Duitsers”.
Willen we dus nog wat langer genieten van onze deelname aan dit tornooi, is er maar één boodschap: we moeten die confrontatie met ons buurland vermijden.
Ten slotte bleven we 12 jaar op onze honger zitten. Een onverdiende uitschakeling door Brazilië, met een onterecht afgekeurd doelpunt van de huidige bondscoach Marc Wilmots, was toen ons laatste wapenfeit op de Mondiaal in Japan. Sindsdien veel goede wil bij ons nationaal elftal, maar ze konden zich niet meer kwalificeren voor een kampioenschap. Er zat al die tijd niets anders op dan te supporteren voor een van onze buurlanden.
Een hele generatie jongeren beleeft vandaag voor het eerst wat de deelname aan een WK kan teweegbrengen.Hoe een kopbal van Fellaini, een schot van Dries Mertens en een grandioze combinatie van Hazard en Origi een hele gemeente in extase kunnen brengen.
Laat ons dus nog maar even deel uitmaken van dit feest.
We konden nog niet tippen aan de spelvreugde die de Zuid-Amerikaanse ploegen lieten zien op dit kampioenschap, maar hoop doet leven. Misschien deze avond al met een klinkende overwinning. En in de finale nemen we dan revanche tegen Brazilië voor die onterechte uitschakeling twaalf jaar geleden.Als we onderweg ten minste niet tegen de Duitsers uitkomen…