Vandaag is het zes jaar geleden dat Drs. P overleed. Hij werd 95 jaar oud. Wie hem ooit aan het werk hoorde, vergeet nooit zijn humor, taalvondsten en de reactie op de tijdgeest van begin jaren zeventig.
Drs. P, pseudoniem van Heinz Hermann Polzer, was een Nederlandstalige tekstschrijver met de Zwitserse nationaliteit. Hij was de zoon van een Nederlandse moeder en een Oostenrijkse vader. Zijn oma was Nellie van Kol, schrijfster en feministe. Na de scheiding van zijn ouders verhuisde hij op zijn derde levensjaar met zijn moeder naar Nederland. Zijn vader begon een drankenhandel en werd in de jaren ’30 aanhanger van het nationaalsocialisme. Heinz behield zijn hele leven de Zwitserse nationaliteit uit dankbaarheid omdat de Zwitsers hem tijdens de Tweede Wereldoorlog tot tweemaal toe uit de handen van de Duitsers hadden gered. Hij had Hitler en Mussolini beledigd en werd gevangen gezet in het Oranjehotel. De tweede keer sleepten zij hem, bijna letterlijk, net op tijd weg voor het vuurpeleton. Dit betekende dat hij naar Zwitserland moest uitwijken en daar zijn dienstplicht vervullen, hij werd ingedeeld bij de geneeskundige troepen. Na de oorlog was hij barpianist in Parijs, vertaler en copywriter.
Van 1964 tot 1996 trad hij op met eigen liedjes, zichzelf begeleidend op de piano. Tot op hoge leeftijd bleef hij af en toe voorlezen uit zijn eigen werk, waarbij hij veel uit het hoofd declameerde. Zijn stem was niet onzuiver, maar klonk weinig geschoold. De stijl van zijn teksten was statig, formeel door het licht archaïsche woordgebruik en tegelijkertijd studentikoos ludiek. Ze gingen over de meest uiteenlopende onderwerpen, dikwijls actueel. Er was altijd een contrast tussen het relatief eenvoudige onderwerp en de ‘gezochte’ taal. Dood en humor waren twee veel voorkomende uitersten. Hij gebruikte bijna altijd een metrum en introduceerde in de Nederlandse taal het ‘ollebolleke’, een dichtvorm.
Dodenrit uit 1974 van Drs. P gaat over de fatale tocht in een trojka van een gezin op weg naar Omsk, Rusland. Achtervolgd door hongerige wolven , worden de gezinsleden een voor een opgeofferd om tijd te rekken. “Helaas, Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg”. Verbeeld je minus 30 graden Celcius in Siberië en je voelt je meteen minder verhit.