Het lijkt wel of de vele blokkendozen die de lang uitgesponnen dorpskom in Lochristi flankeren eerder duiventillen dan appartementen zijn.
Niet dat het mijn hobby is om dingen zoals ‘Te huur’-bordjes op te lijsten, maar je moet iets doen terwijl je stilstaat of stapvoets de N70 probeert te ontvluchten. Daar waar ik vroeger uitsluitend de stoepen afspeurde richting vrouwenkonten, durf ik nu mijn blik wel eens naar hogere regionen richten. Zeg maar mijn plan B wanneer het landschap dor en schraal is!
En zo komt het dat ik telkens weer diverse immokantoren hun vlaggetjes zie wapperen boven het bakstenen maaiveld.
Het verloop van huurders is blijkbaar groot in het wereldje van het opgestapeld wonen. De huurprijs in verhouding tot de oppervlakte en de niet altijd zo gunstige ligging zullen hier sowieso in meespelen. Het is niet altijd wat je een gepersonaliseerd wonen kan noemen, wel een oplossing in afwachting van een eigen stek of als noodoplossing, zoals bij een huwelijks- of relatiebreuk.
Persoonlijk vallen mij de meestal troosteloze inkomhallen altijd op, ze stralen een soort verlatenheid uit die mijn beeld, als zou er veel eenzaamheid huizen in zo’n blok, alleen maar weten te voeden.
Anderzijds is deze woonvorm, en dit los van de al dan niet storende inplanting in het landschap, misschien wel de toekomstoplossing, willen we de schaarse open ruimte niet verder blijven hypothekeren. Mensen ophokken blijft een lucratief ondernemen. Iets wat je de makelaars niet hoeft te vertellen als je ziet hoe hun aantal met dezelfde snelheid als deze waarmee hoogbouw verrijst uit de grond schiet!
