Kunstparcours “Wrede/Vrede Kunst 2014” – Deel 3

Op zondag 14 september werd het kunstparcours “Wrede/Vrede Kunst2014” officieel ingehuldigd. Een fietsparcours van 30 kilometer, door alle deelgemeenten, met op 25 locaties kunstwerken die verwijzen naar WO I.
De voorbije twee zaterdagen kreeg u telkens een artikel met een uitgebreide fotoreeks. Daarin lieten we de eerste vijftien locaties met kunstwerken aan bod komen. Vandaag het derde deel, waarin we starten aan de pastorie van Beervelde en rijden tot aan de kerk van Lochristi.

(Voor de volledige reeks foto’s bij dit deel, verwijzen we naar de facebook-pagina van Lochristinaar, en ook onderaan het artikel).

In de voortuin van de pastorij van Beervelde het werk “Aangeschoten Vrede” van Roger Praet. Een vredesduif die, pal in het hart, door een pijl getroffen wordt. Dit hart bevindt zich in Sarajewo, de locatie waar aartshertog Frans Ferdinand destijds vermoord werd, wat de aanleiding was tot WO I. Een aangeschoten vredesduif want, zo licht Roger toe, “Vrede is sprokkeltijd in aanloop naar een nieuwe brandhaard”.
Achter de ramen van de pastorij ook twee werkjes van Suleika Van der Jeugdt, met de titel “Xplosie”.

We verlaten Beervelde en - langs de Ledeakkerstraat- gaat het richting Lochristi. Juist voor de spoorweg, aan de zijkant van het Park van Beervelde, een gedicht in het groot van Evarist Ganzelever (Roger Praet). In “Waren het nu Canadezen of Polen” vergelijkt de woordkunstenaar de passage van de warm onthaalde bevrijders met trekvogels.

Een reuzengrote digitaal bewerkte foto van Marc Verbrugge vinden we op de zeventiende locatie in Lobos. Onder de titel “Er zijn grenzen” hing hij een foto op, in zes delen, van een omheining. De punten op de omheining doen onwillekeurig denken aan de pieken op Pruisische helmen.

De kerk van Lochristi, onze volgende locatie, vormt het decor voor maar liefst drie kunstwerken.
Achteraan de kerk is er eerst en vooral “Being in Pain “ van Conny Vandermassen. Zij begroef een aantal beelden op bijna-archeologische wijze, in een plaatsing die doet denken aan een soldatenkerkhof. De beelden, veelal gemaakt uit broze en vergankelijke materialen, vertonen wonden. Het kunstwerk beweegt zich in de wereld van de gevoelsbegrippen, het beleven van de wonde, het “pijn-zijn”.
Jammer genoeg was dit ook het eerste kunstwerk dat, zelfs nog voor de opening van het kunstparcours, te lijden had onder vandalisme. Gelukkig geen onherstelbare schade. Maar toch pijnlijk om te moeten vaststellen dat zelfs dergelijke artistieke herdenking, niet veilig is voor onbezonnenheid en een gebrek aan respect. Ook de executiepalen achter het gemeentehuis werden al meermaals beschadigd. Maar daarover meer in een volgende aflevering.

Naast de kerk dan, plaatste Machteld Moijson haar “anti-monument”. Een driekleurig kunstwerk uit PET-flesdoppen. De drie kleuren – blauw, wit en rood - hebben elk hun symbolische betekenis. Blauw staat voor de trouw aan volk en vaderland en wit voor de onschuld en onbevangenheid. De harde oorlogsrealiteit vinden we terug in de rode kleur, symbool voor bloed en gevaar. En ook de keuze voor de doppen van PET-flessen is geen toeval. Na de twee wereldoorlogen werden we overspoeld door de Angelsaksische cultuur, het kapitalisme, de consumptiemaatschappij.
 

Vooraan de kerk, naast het standbeeld van de gesneuvelden, de klaprozen van Rita Bracke.
Deze bloem als symbool van de dodenherdenking is op Vlaamse bodem ontstaan, mede door het gedicht “In FlandersFields” van de Canadese militaire arts en dichter John Mc Crae.

Een mooie afsluiter voor dit derde deel van onze rondgang op het parcours. We kozen voor de Nederlandse vertaling uit 1968 van dit mooi stukje proza, door Bert Decorte.

In Vlaanderens velden (Bert Decorte, 1968)

“In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen
Tussen de kruisen, rij aan rij
die onze plek aangeven. En in de lucht
vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend
zelden gehoord te midden van het kanongebulder

Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden
leefden we nog, voelden de dagenraad, zagen de zon ondergaan
beminden en werden bemind. En nu liggen we
in Vlaanderens velden

Neem ons gevecht met de vijand weer op:
Tot u gooien wij, met falende hand
de toorts; aan u om haar hoog te houden
Als gij breekt met ons die sterven
zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen
in Vlaanderens velden.”
 

Volgende week krijgt u het vierde en laatste deel van het parcours, van het gemeentehuis van Lochristi en terug tot aan het sierteeltmuseum in Zaffelare. U hebt nog tijd tot 16 november om zelf eens op de fiets te springen en al dit moois te gaan bewonderen. In afwachting alvast veel plezier met onze fotoreeks bij dit deel.