Kunstparcours “Wrede/Vrede Kunst 2014” – Deel 4 (slot)

Bennie
0 reactie(s)

Vandaag presenteren we u het vierde en laatste deel van het kunstparcours “Wrede/Vrede Kunst 2014”. Het fietsparcours van 30 kilometer, door alle deelgemeenten met op 25 plaatsen kunstwerken die verwijzen naar WO I.

In de voorbije drie afleveringen hielden we halt op de eerste 19 locaties met kunstwerken. Vandaag fietsen we van het gemeentehuis in Lochristi terug naar het sierteeltmuseum, en laten de kunstwerken van dit laatste deel aan bod komen.
(Voor de volledige reeks foto’s bij dit deel, verwijzen we naar de facebook-pagina van Lochristinaar, en ook onderaan het artikel).


In de gang van het gemeentehuis de groepscompositie “Mijn kleine oorlog” van 5 leden van het kunstenaarscollectief Lo-Art. Zij gingen de uitdaging aan om elk een kunstwerk te maken, dat gebaseerd was op de creatie van een ander lid voor deze groepscompositie. Het vertrekpunt was een gedicht van Evarist Ganzelever. Hierin verwoordt hij zijn strijd tegen het lege blad. Hij gaf zijn gedicht dan door aan een volgende kunstenaar, die een nieuw werk maakte, dat hij/zij dan weer doorgaf aan een volgend lid van Lo-Art. Pas op het einde werden alle werken aan iedereen getoond. Zo ontstond een samenhang tussen de creaties, over verschillende kunstvormen heen.

Op onze volgende halte, de bibliotheek van Lochristi, het werk “Cocoon” van Erwin Van Bosstraeten. Achter het raam een beeld met een heel strakke lijnvoering en sterk vereenvoudigde vormgeving. Dit staat symbool voor de kwetsbaarheid en het ingetogen lijden van de bevolking tijdens de eerste wereldoorlog. De figuur, vol van treurnis, schijnt zich af te wenden van de buitenwereld met het gruwelijk oorlogsgeweld.


Aan de overkant van de Koning-Boudewijnlaan, aan de rand van het parkje achter politie en gemeentehuis, het werk “Executie” van Kris Reynebeau. Zij plaatste op deze locatie, waar destijds veel West-Vlaamse vluchtelingen samen kwamen, drie executiepalen met bloeddruppels in keramiek.
Jammer genoeg heeft ook dit werk te lijden onder vandalisme. Al van voor de officiële opening, blijken de bloeddruppels een magische aantrekkingskracht uit te oefenen op enkele onverlaten. Druppels werden beschadigd of ontvreemd. Op dit moment zijn slechts 3 van de 7 druppels nog aanwezig. Er wordt gewerkt aan een oplossing.

Tegen de gevel van de kerk van Hyfte, onze volgende halte, de naakte mannenfiguur van Trees De Brabander. Deze figuur, “De kwetsbare man”, is de uitbeelding van de pijn, de machteloosheid en het lijden van de mens in de grote oorlog. Het werk siert ook de affiche van de kunstenaarsroute.

Twee krijgers, gemaakt uit televisieschermen, vinden we in de weide aan de kruising van Verleydonckstaat en Hoekskensstraat. Een creatie van Patrick Haegens met de boodschap “Give Peace a Chance”. Een tijdje geleden sneuvelde de “oude” krijger, gemaakt uit televisies met klassieke beeldbuizen. Hier was geen vandalisme mee gemoeid en het werk werd ondertussen hersteld.

Bij de vijfentwintigste, en laatste, halte brengen we een bezoek aan Galerij Recup van  Hans van Hilst en Trees De Brabander in de Oude Veldstraat. In de tuin de indrukwekkende tweedekker van Aloïs Braekputte, een fictieve figuur ontsproten in het brein van Hans Van Hilst.

Aloïs had maar één droom: “een vliegmachien bouwen en kunnen vliegen”. Hij moest dus kunnen ontsnappen uit de loopgraven om verder aan zijn tweedekker te kunnen bouwen. Voor Hans stopte het werk niet met het (na)bouwen van de tweedekker. Hij ontwierp ook nog de “Gazette van Lochristi”  die op 4 juni 1915 verslag uitbracht van de geslaagde proefvlucht van Aloïs’ levenswerk. En toen Hans dan ook nog de fiets van Alois restaureerde, gaf hij ook nog “Het Laatste Nieuwsblad” uit. Op de voorpagina, in geuren en kleuren, het verhaal van de restauratie. .


In de galerij ook een reeks tekeningen van de hand van Trees De Brabander, die heel sterk de smart en pijn van het oorlogsgebeuren in beeld bracht.

Vanuit de Oude Veldstraat gaat het dan terug naar het sierteeltmuseum, begin- en ook eindpunt van dit Kunstparcours. Tijd dus voor een korte eindbalans.
Vijfentwintig locaties hebben we bezocht met zeer uiteenlopende werken. Kunst met een verhaal. Kunst die ons verwonderde, ontroerde, deed nadenken. Kortom, kunst die ons raakte. Een originele, en zeer geslaagde wijze om WO I te herdenken. Dank voor de organisatie, dank voor al dat moois.

En voor al diegenen die nog niet gingen kijken: U hebt nog tijd tot 16 november om zelf eens op de fiets te springen. In afwachting alvast veel plezier met onze fotoreeks bij dit deel.