Ik sta niet gauw met mijn mond vol tanden, maar er zijn van die zinnen die het me toch behoorlijk lastig maken. Eentje daarvan is: "Maar denk nu toch eens logisch na!"
Dat vind ik nu een moeilijke zie. Ten eerste doet het me denken dat er ook een onlogische manier is om na te denken, en dan probeer ik dat meteen, hoewel ik weet dat mijn hersenen er niet toe in staat zijn.
Ten tweede komt die zin me nooit efficiënt over. Ik mag dan wel logisch nadenken omdat mijn hersenen niet anders kunnen, maar dat wil niet zeggen dat ik logische dingen doe. Mochten we alles zo logisch doen, dan vergaten we nooit waar we dingen hadden gelegd, bijvoorbeeld, omdat ze logischerwijze op een logische plaats zouden liggen.
Ik vergeet vreselijk veel waar ik dingen heb gelaten. Mijn werkgeheugen is denk ik gekrompen tot (ongeveer) werkgeh, zo vaak vergeet ik waar ik mee bezig was of waar ik voorwerpen leg. En ze liggen achteraf bekeken nooit op een logische plaats.
Dus wanneer dat zinnetje komt: "Denk nu toch eens logisch na waar je je sleutels kunt gelaten hebben!", dan is er stront aan de knikker. Ik weet dat ik net onlogisch moet denken, maar dat gaat niet, dus zit er maar 1 ding op, en dat is zoeken, zonder te veel na te denken, liefst.
Zo vind ik mijn gsm terug in de frigo, omdat ik die er knusjes samen met de mozzarella heb in gelegd; en ik vind mijn bankkaart terug in de vuilbak, omdat ik die er samen met wat oude rekeningen heb in gekieperd; mijn sleutels zijn te vinden bij het katten eten, omdat ik maar meteen alles wat ik met mijn rechterhand vast had in de berging losliet; mijn handtas (Mien Zwien) logeert in de wc, omdat het dringend was toen ik binnen kwam – soms in gezelschap van de draadloze telefoon, al naargelang wie me laatst belde en wanneer.
Of dat nu allemaal terug te vinden is door logisch nadenken, dat betwijfel ik.