Soms komen herinneringen vanuit een klein hoekje terug aan de oppervlakte drijven.
Die grijze, natte winter zal er wel voor iets tussen zitten dat ik me vastgrijp aan ieder streepje licht, hoe smal ook.
Muziek roept als geen ander associatie op, het is een mentale vluchtweg om je lichamelijkheid even te overstijgen.
Het is wat je bijna een ‘uittreding’ zou kunnen noemen!
Albert Hammond en zijn ‘It never rains in southern California’ hoorde ik voor het eerst tijdens zo’n druilerig, typisch Belgisch weertje, ergens in 1973.
Mijn toen favoriete piraatzender Radio Veronica gooide plots dit zonovergoten plaatje in mijn aangezicht waardoor ik meteen dwars doorheen de laaghangende wolken kon kijken.
Inhoudelijk is dit nummertje eigenlijk een niemendalletje, maar misschien zit of zat juist daarin de kracht.