Nathalie Denis: Mijn Ghanees avontuur

Bennie
0 reactie(s)

Een drietal weken geleden kon u lezen hoe Nathalie Denis, met een wedstrijd van Côte d’Or, een reis voor 2 personen naar Ghana had gewonnen. Hartsvriendin Sofie De Vis was de gelukkige die mee mocht naar het zwarte continent. Ondertussen zijn de beide jongedames terug in het land en gingen we uiteraard eens aankloppen bij Nathalie voor een relaas van haar avontuur.

We kwamen wat ongelukkig, want ze had net een ongelooflijke baaldag en was wat verstrooid. Maar toen ze begon te vertellen, duurde het niet lang voor het enthousiasme de bovenhand nam en haar ogen terug blonken van plezier. De 14 dagen waren voorbij gevlogen. Het was een ongelooflijk intense ervaring geweest. Alles kunnen we hier niet vertellen maar we laten haar zelf even aan het woord over een paar van de mooiste momenten.

“Na een vliegtuigreis van 9 uren (Vanuit Zaventem via Amsterdam) kwamen we aan in de hoofdstad Accra. Daar bleven we dan ook slapen. Er is maar één uurtje tijdsverschil met België, dus die aanpassing viel echt wel mee. Het programma was op voorhand bepaald en we hadden voor dehele reis een eigen jeep met gids/chauffeur.

De eerste dag was een bezoek aan een cacaoplantage voorzien. Hier werd het volledige productieproces toegelicht; van de vrucht aan de boom tot de gedroogde cacaobonen die opgekocht en geëxporteerd worden. De eerste boom van de plantage had men destijds geplant in 1897 en is ondertussen bijna 120 jaar oud. Die avond bleven we ook slapen in het Guesthouse bij de plantage in de Ghanese bossen. Het zorgde voor een nacht vol ongewone geluiden.

De vierde dag bezochten we het “apenbos” waar we de dieren ook eens konden voederen. Het zou niet onze enige ervaring met apen blijven. Later die dag dan ook het meest aangrijpend deel van onze reis met een verblijf bij “Hand-in-Hand” in Nkoranza.

“Hand-in-Hand” is een leefgemeenschap die opgericht werd in 1992 door de Nederlandse tropenarts Ineke Bosman. Zij ving er kindjes en jongvolwassenen op die verstoten werden - soms reeds als baby - omwille een mentale of fysieke handicap. Het idee dat de beperking van deze kindjes het gevolg is van Boze geesten, is er nog steeds gangbaar. Het centrum werkt met Ghanese vrouwen, die er kost, inwoon en een loon krijgen. Bij de leefgemeenschap hoort ook een beschutte werkplaats waar de kinderen met een beperking sieraden en allerlei producten maken. Deze worden dan verkocht, ter plaatse of via de website. Zo is het centrum niet enkel afhankelijk van giften en sponsoring.
Ondertussen ging Ineke Bosman in pensioen, wordt de leefgemeenschap geleid door een Nederlands echtpaar dat pendelt tussen Nederland en Ghana en vangt men zo’n 80 kindjes op.
We bleven er twee nachten. Nooit gedacht dat we hier terecht zouden komen en gedurende twee dagen deel zouden mogen uitmaken van de leefgemeenschap. Een heel intense ervaring die me een heel warm gevoel bezorgde.

De zesde dag stond er dan een bezoek aan het National Park MoleMole op het programma. Voor we op safari vertrokken, hadden we nog even tijd om in het zwembad van onze lodge te duiken. Grote hilariteit toen we vanuit het koele water zagen hoe een aap, op zoek naar eten, iemands rugzak opende. Toen wij zelf van safari terugkwamen, was het onze beurt om te delen in de brokken. Blijkbaar had ik de kamerdeur niet voldoende goed afgesloten en was er een baviaan binnengedrongen. Gelukkig had hij zich beperkt tot de restjes meloen en ananas in onze vuilbak en onze bagage onaangeroerd gelaten. Maar onze kamer was wel één grote puinhoop.
Tijdens de safari hoopten we dan eens een grote olifant in het wild te zien. Ten slotte waren we hier dankzij Cöte d’Or, het chocolademerk met een olifant in het logo. Veel antilopen en everzwijnen gezien die eerste safaridag maar geen olifant. Ook de tweede safaridag bleven we op onze honger zitten. Toen we dan de volgende dag onze trip gingen vervolgen, hoorden we – heel vroeg ’s morgens- een eigenaardig geluid. In de verte twee grote olifanten. We zijn er in pyjama naartoe gelopen.

Op weg van het Mole Hotel naar Kumasi hielden we even halt bij een reusachtige waterval. Zo mooi omdat het ook zo verrassend was. Na mijn eerdere reis naar Burkina Faso (een buurland van Ghana), verwachtte ik me aan een dor, droog landschap. Maar niets was minder waar. Ghana heeft echt wel heel veel groen, bossen en water. De mensen leven er ook buiten en maken zeer veel gebruik van de natuur. Elke plant of boom heeft wel iets dat bruikbaar is.

Aan Lake Bosumtwe - een prachtig groot meer - logeerden we in een lodge, gerund door een Sloveense vrouw die ook kunstenares is. Zij maakt niet enkel stoffen maar versierde ook de lodge met prachtige muurschilderingen.
Van daaruit gingen we verder naar de Cape Coast, met een bezoek aan een vroeger slavenkamp en een fort waar de slaven opgesloten en gefolterd werden. Ongelooflijk wat ze die mensen allemaal aangedaan hebben. Rond het fort ook heel veel bedrijvigheid. Dat zal me ook altijd bijblijven: de gedrevenheid van de Ghanezen. Steeds zie je ze bezig, aan het werk.
En dan heb ik het nog niet gehad over hun vriendelijkheid. Telkens ik struikelde, verontschuldigde onze gids zich. Nooit eerder meegemaakt.

Op 12 november was er dan de terugkeer naar België. Het was niet eenvoudig om onmiddellijk de draad op te pikken en aan het werk te gaan.”

En Nathalie haar baaldag zou nog een vervolg krijgen. De volgende dag had ze in Lochristi een kleine aanrijding, gelukkig zonder veel erg.
Een nieuwe trip naar Afrika is nog niet gepland. Maar dochtertje Ine (5) had alvast volgende boodschap in petto: “Volgende keer neem je me mee hoor mama!”.

Reisgezel Sofie voerde nauwgezet het dagboek in, terwijl Nathalie honderden foto’s nam. Op 17 januari 2015 is er dan als bedanking voor al diegenen die voor Nathalie gestemd hebben, een avond waarop uitvoerig zal verteld worden over de reis. Daar zullen ook de foto’s tentoon gesteld worden die 3Plus - bedrijf in Gent gespecialiseerd in digitaal drukwerk - zal verzorgen.

Côte d’Or beloofde eveneens om aanwezig te zijn, waardoor het niet enkel een interessante, maar ook zoete avond zal worden. Ultraviolet – het groepje waar ook zus Kathleen in meespeelt – zal de avond muzikaal opluisteren.

Wie (nog) geen uitnodiging ontving, maar toch benieuwd is, mag steeds contact opnemen met Nathalie (via Facebook of nathalie_denis@yahoo.com).

Wie meer wil weten over de leefgemeenschap Hand-in hand, of deze organisatie wil steunen, verwijzen we naar de website http://www.operationhandinhand.nl/?page_id=44

Eerder verschenen:

www.Lochristinaar.com/nieuws/nathalie-reist-dankzij-%E2%80%9Cc%C3%B4te-d%E2%80%99or-intense-pleasure-naar-ghana

Foto’s: Nathalie Denis ©