Laatst na een vermoeide halve dag lesgeven besloten om het mezelf gemakkelijk te maken, en een lunch te nemen in de Pizza Hut. Ik mocht een tafeltje kiezen en installeerde me aan een tafeltje gedekt voor 2.
Mijn handtas werd neergeploft op de stoel voor me en voor ik zelf ging neerploffen inspecteerde ik mijn restaurantgenoten in de nabije omgeving.
Er zaten enkele gezinnen met een kindje, een koppel zussen (ze leken teveel op elkaar om een andere conclusie te kunnen trekken) en vlak naast mij zaten twee zakenmannen. Omdat het snel moet gaan, is Pizza Hut voorzien op 't gemak van de zaak en ik liet me ook ompraten tot het pizzabuffet, net zoals zowat iedereen anders zo te oordelen.
Niet getalmd, op naar het buffet en eindelijk rustig genieten van de lunch. Of toch niet, want de mannen in pak en das naast mij bespreken nogal duidelijk hoorbaar de stand van zaken op het werk. Het eerstvolgende kwartier geniet ik mee van een gesprek over teamgevoel, over hoe je je medewerkers ervan kunt overtuigen dat ze "erbij horen", over motiveren van je team, over gesprekstechnieken die niet te aanvallend zijn en dergelijke meer. Zo leert een mens nog es wat.
De mannen gaan tanken aan de pizzabar en bij hun tweede portie gaat het gesprek over… hun auto. Ik probeer niet met mijn ogen te rollen want dat interesseert me niet echt. Ze hebben het over rijgemak en veiligheid en optrekken en toch voorzichtig zijn en beenruimte en elektronica en vormgeving en wat een voordeel het toch is om die firmawagen te hebben. Het vroeg eigenlijk al enige vrouwelijke intuïtie om het subtiele opscheppen door te hebben.
Een portie later kijk ik al uit naar het volgende gespreksonderwerp. (Voor de goede orde: ik kon niet meer dan 2 porties aan, maar ik deed er lang over, ik kon het niet laten verder te luistervinken bij mijn tafelburen.)
Ik had net een grote hap richting mijn mond geduwd toen ze er over begonnen en was zo verbaasd dat ik even niet ging knabbelen, omdat dat mijn gehoor misschien in de war zou sturen.
Bumba en peuters
Hoorde ik goed? Jawel, ze hadden het over … hun peuter. Hoe meer ze praatten, hoe meer ik glimlachend ging knabbelen. Die twee mannen van de wereld – das goed gestropt en de beleefdheden en plichtsbewuste praat achterwege gelaten – hadden het honderduit over de wonderlijke groei van hun kind. Hoe hij al verwees naar "Bumba" wanneer hij nog maar een scherm zag of het nu die op de smartphone of op de tablet of de tv was, het wonderlijke van die associatie: Bumba komt op een SCHERM.
En hoe duur schoentjes wel waren, hoe ze in de krant de schoenenverkoop van deze of gene winkel "in 't groot" opvolgden en welk profijt ze daar al mee hadden gedaan; hoe streng ze waren wanneer zoonlief niet alles opat, hoe ze hen dan strikt toespraken en hen het eten ontnamen tot de kleine ging wenen en dan toch braafjes alles opat, " dan leren ze het rap, als je het afpakt".
De ene peuter was nog intelligenter dan de andere en ze werden intelligenter en wonderbaarlijker met elke ervaring die werd uitgewisseld.
Ik vond het heerlijk: de nieuwe man, eerst subtiel opscheppen met kennis, vervolgens wat subtiel gepoch met de wagen om dan finaal door te breken en mekaar te overtroeven met de kennis en het kunnen van het verwekte nageslacht.
Het blijven mannen, competitie voorop, al is het dan een wedstrijd in " liefde voor mijne kleine".