Ook het gevoel slachtoffer te zijn van het gazoncomplot?

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)
gazoncomplot

© Bennie Vanderpiete

Een mooie, doordeweekse lenteavond, de merel zet zijn testosteron op fluittoon en wij, wij besluiten dit moment ten volle in te kaderen en schuiven het terrasraam open of slepen de vouwzetels naar buiten.

En, alsof er een systeem achter zit, precies op dat moment probeert er altijd wel ergens een buur zijn grasmachine in gang te reutelen. Soms heeft dit aanzwengelen veel weg van een tbc-patiënt die men aan het reanimeren is en hoop ik dat die koppige machine terug de garage wordt ingeduwd. Maar meestal komt mijn stil schietgebed niet uit en dien ik gemiddeld 250 m² monotoon geronk te aanhoren.

Altijd prijs op een tijdstip dat gezelligheid bijna aan te raken is, net alsof ik naast Murphy en zonen woon.

Vrienden die even langskomen en bij wie ik meteen suggereer om een diepvriesworst op de barbecue te gooien om het weekendgevoel al wat op te wekken, terwijl het toch zo’n mooie avond is, vergeet het. Nog voor ik de vlam aan de houtskool kan steken, dienen we al te roepen naar elkaar, willen onze stemmen uitsteken boven een boosaardige grasmaaier!

Ik durf er vergif op innemen wanneer ik beweer dat grasmaaiers, net als koeien, kuddedieren zijn. Als er ergens eentje in gang schiet, volgt er binnen het kwartier gegarandeerd nog een aantal, net of ze communiceren met elkaar.

Zelftrekkende of voortduwende, twee- of viertakt, het kortwieken van gras klinkt altijd een beetje luider aan de andere kant van de heuvel – haag in mijn geval!