Ik ben niet het aanroepende type in de religieuze zin van het woord, maar wanneer even geen inspiratie bij de hand, durf ik mij wel eens naar mensstille oorden begeven om mijn verbeelding voedsel te geven.
Al wandelend over het kerkhof stel ik vast dat chrysanten in een pot geperste planten zijn die gedresseerd worden om tegen 1 november te bloeien.
Net drag queens in een vooral herfstkleurige omgeving zoals de onze.
Arduin staat dan weer symbool voor duurzaamheid, maar is tegelijkertijd een koudebrug.
Voor er koeltechnieken van technische aard bestonden, legde men overledenen op een arduinen plaat vooraleer men hen onder de zoden stopte.
Er bestaan warmere oplossingen om je eeuwige rust onder door te brengen, als je het mij vraagt.
Alleen al de aanblik van al dat naast elkaar geëtaleerd kil gesteente is voldoende om mij (koude) rillingen te bezorgen.
Een grafconcessie noemen ze die kerkhofgrond van 2 m²/persoon.
Dode bezitters van een afbetaalde woonst of grootgrondbezitters liggen er in pachtgrond en voor wie stierf als huurder verandert er in principe dus niks!
Je mag zelfs een tempeltje of troosteloos monument op de buik van je betreurenswaardige plaatsen of laten installeren, mits die voldoen aan het type beschreven in het kerkhofreglement.
Niet meer of minder bouwen op drijfzand is dit, maar wie ben ik om uitingen van verdriet te betwisten.