Fotografie is zowat het enige antidotum tegen de vergankelijkheid, tegen de sterfelijkheid van mens en ding.
Bovenstaande foto maakte ik ooit in Sarajevo. ‘Slightly out of focus’. Zoals onze herinneringen. Het is geen kunstwerk. Daar gaat fotografie in essentie niet om.
Of een foto gemaakt is volgens de regels van de kunst, doet er eigenlijk niet toe.
Het belangrijkste nut van de fotografie is de herinnering die ze voor ons vastlegt en bewaart.
Elke ingekaderde foto, élke foto in een album of in een tinnen doos, is een te koesteren kleinood. Een onvervangbaar en voor de eigenaar kostbaar vodje papier.
Spontane momentopnames, gemaakt met het hart en instinct, zijn meestal de beste foto’s. Lang vergeten momenten worden tijdens het doorbladeren van een fotoalbum weer tot leven gewekt. Hoe ouder we worden, hoe waardevoller de kiekjes van onze familie, vrienden en ouders worden.
Een foto is een pleister op de wonde die de tijd slaat. Foto’s zijn minuscule overwinningen op de meedogenloze tijd.
Wat zou je zoal proberen te redden mocht je huis getroffen worden door een brand?
Bovenstaande foto werd gemaakt in een zwaar gehavende buitenwijk van Sarajevo, hoofdstad van de toen net geboren Bosnische staat. Een pijnlijke geboorte. Een zelfde foto kon evengoed op een andere plaats gemaakt zijn. Kabul, Damascus, Libië… Jammer genoeg plaatsen genoeg als deze. Wat voor ons een surrealistische plaats lijkt, is voor veel mensen jammer genoeg bittere realiteit.
De vrouw op de foto draagt een boodschappentas. Ook in een belegerde stad worden boodschappen gedaan. Het dagelijkse leven gaat gewoon door. Tenminste op de momenten dat het enigszins mogelijk is.
Haar boodschappentas biedt haar een houvast te midden van de chaos waarin de wereld zoals ze die altijd heeft gekend verdwijnt. Enkel de herinnering blijft. Zou ze troost en houvast vinden in een fotoalbum? Ik denk het wel. Hopelijk is het niet opgevreten door de vlammen.
In ‘geheugen Spreek’, de autobiografie van Vladimir Nabokov omschrijft hij vergankelijkheid als volgt:
“De wieg schommelt boven een afgrond en het gezonde verstand zegt ons dat ons bestaan niet meer is dan een vluchtig kiertje licht tussen twee eeuwigheden van duisternis.”
Een citaat waarbij de vlugge sluiterbeweging in een camera me voor de geest komt.
Een zin die niet zou misstaan op de voorzijde van uw fotoalbums?
Koester uw foto’s.