Overnachten in Bad Ems

Evarist Ganzelever
0 reactie(s)
Park Hotel Bad Ems

© Evarist

Misschien is het wel omdat de jaren beginnen te knagen aan mijn concentratievermogen óf omdat mijn budget op kruissnelheid is gekomen, dat ik besloot om op terugweg van vrienden die 900 kilometer afstand niet in één ruk af te leggen.

Het Duitse Autobahnlandschap is nu ook niet van dien aard om te prikkelen, laat staan er even bij stil te staan, met uitzondering van de sanitaire stops.

Het stuk E40 dat op het grondgebied van de voormalige DDR tot aan de Poolse grens loopt is relatief nieuw én breed, waardoor je met wat geluk sneller het landschap doorsteekt.

Terugkeren langs dezelfde weg is hoe dan ook altijd een beetje saai, dus probeerden we deze rit wat in te kleuren door de snelweg te verlaten en af te zakken naar het kuuroord Bad Ems. In dit plaatsje aan de oevers van de Lahn kwamen ooit keizers, tsaren, koningen en kunstenaars hun vakantie doorbrengen. In de 19de eeuw flaneerde de beau monde er in de spa-tuinen en genoot er van de vele bijbehorende faciliteiten.

Via de app van de site www.booking.com was een overnachting gauw geboekt.

Het Park Hotel leek ons wel een statige ouwe dame. Ideaal om een vleugje van die vergane grandeur op te snuiven.

Een eerste indruk gaf inderdaad een ietwat gedateerd beeld, maar de vriendelijke jongedame aan de receptie die het had over de openingsuren van het zwembad, maakte meteen veel goed. Diezelfde receptie zou vanaf 20 uur onbemand zijn tot de volgende ochtend, hoorden we. Wat ons een technisch detail leek.

Dat de ons toegewezen kamer op de tweede verdieping lag, gaf ons de indruk dat we niet de enigen met een verfijnde smaak waren.

Via een nostalgisch krakende retrolift en enkele zwijgzame gangen bereikten we onze kamer. Een kamer zoals je die alleen nog in zwart-witfilms tegenkomt.

Tandenborstel en inslaapboek een plaats gegeven en hop, het stadje in.

Pas bij het terugkeren, inmiddels al in de schemering, zagen we dat onze wagen er eenzaam bijstond op de parking, er nergens licht brandde in het hotel en vleermuizen rond de torentjes cirkelden.

Plots leek de knarsende lift niet meer zo gezellig, kreeg ieder geluid binnen die nachtelijke, lege kasteelruimte een andere dimmentie.

Mijn immer aanwezige verbeelding speelde me plots parten, ik zag het prestigieuze Overlook Hotel in de Rocky Mountains voor mij. Hoorde Jack Nicholson uit de film The Shining (horrorfilm uit 1980) zowaar door de gangen zwerven.

Bedgeluiden durfden we amper te makenuit vrees de stilte wakker te maken, laat staan dat we de wc doorspoelden!

Fluitende, ochtendlijke vogels, vertelden ons uiteindelijk dat we de nacht heelhuids waren doorgekomen en een overvloedig Duits Frühstück wiste alle nachtelijke nare dromen meteen uit!