Zoetekauwen kijken uit naar een zalige Paastijd. En overdonderd door een niet te missen aanbod, smullen gulzige chocoladefanaten zowaar de hele vastentijd door.
Chocolademakers slagen er telkens opnieuw in om aan de eindeloze variatie praliné-, mango-, karamel-, speculoos-, advocaat-, passievrucht-, limoen- of vanillevulling tóch nog een nieuwe smaakcreatie toe te voegen.
Toen de paasklokken nog de énige leveranciers van paaseieren waren in onze contreien, en de eieren op Paasdag rechtstreeks door de gevleugelde kerkklokken uit Rome werd aangevoerd, was er geen keuzestress. Het was eenvoudig: er waren witte, zwarte en bruine eieren! De grootte van het ei was afhankelijk van de grootte van de klok die de vracht vervoerd had. Die logica aanvaardden we en stelden geen vragen.
Je herinnert je zeker nog de jacht naar eieren op een nevelige paasmorgen in de tuin. Je bleef zoeken naar het laatste ei, ook al werd de buit nadien gewoon eerlijk verdeeld. Als je mama of papa niet meer suggestief zag kijken naar een plekje hier of daar, dan wist je dat het spelletje gedaan was. De mooiste en de lekkerste chocolade eieren hadden een gekleurd lintje bovenaan en binnenin zaten er kleine gekleurde suikerballetjes. Ze klonken als een sambabal als je ermee schudde. Fantastisch lekkere paaseieren waren dat!
Langzaam sloop de paashaas het decor binnen en slaagde hij erin het monopolie van de paasklok te doorbreken. Spijtig dat het sindsdien ook bergaf is gegaan met de grootte van de paaseieren. De paashaas vult zijn rugzakje met kleine eitjes. Het is voor een kinderkopje overduidelijk dat een paashaas geen zulke grote eieren kan meenemen. Dat kan alleen de grote paasklok en bovendien is Rome is veel te ver voor een haas. Kleine eitjes worden alsmaar populairder en in onze individualistische samenleving bedienen ze elkeen met zijn voorkeursmaak.
Zou het kunnen dat de teloorgang van de Romeinse autoriteit omgekeerd evenredig is aan het succes van gevulde paaseitjes?
(Afbeeldingen © Marie-Paule Mullie, Sebastian Pociecha)