Een moment van bezinning werd zowaar mijn deel toen ik onlangs doorheen de dorpskom van Zeveneken wandelde. Het leven zoals het is. Verticaal en horizontaal.
Slechts een muurdikte van anderhalve steen scheiden muziekboxen en toog van hen die al vergaan zijn tot stof. De kruisen die hun namen in herinnering brengen schieten wortel op hetzelfde kelderniveau als daar waar de biervaten hun vrolijke sap naar boven stuwen.
Mochten deze doden, die rusten in de schaduw van het dorpscafé, kunnen spreken dan zouden ze beslist heel wat verhalen hebben over het bovengrondse leven.
Het is in dit concrete geval niet alleen metafoor, maar de lijn tussen leven en dood is hier een dunne muur.
Een plaats waar ‘nog een laatste rondje’ letterlijk echt niet veraf is.
