Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik vind slapen maar raar.
Mensen beginnen aan hun dag, door de ogen te openen en zich van horizontaal naar verticaal te hijsen. Elke dag opnieuw. Vervolgens doen mensen van alles gedurende die dag: werken, eten, zingen, lachen, ruzie maken, vechten, liefhebben, sporten, praten, vergaderen, zich ergeren, dansen – afin, van alles. Tot het plots gedaan is.
Denk er maar eens over na. Op een bepaald moment (voor de meesten is dat als het donker wordt) is het gewoon genoeg. Niet meer eten, werken, ruzie maken, lachen… Al zijn we nog zo kwaad, en waren we een uur geleden nog de buren met weinig hartelijke decibels rond de oren aan 't slaan: KNIP! Ineens veranderen we doodleuk van houding, terug van verticaal naar horizontaal, en dan slapen we. Wel 5, 6, 8 uren aan een stuk weten we van helemaal niks.
Vind je dat nu niet raar? 8 uur van niks weten? Collectief, bijna (toch wereldhalfrondelijk gesproken). We gaan bijna collectief plat liggen, om collectief helemaal niks te doen gedurende 8 uur. Mij lijkt het behoorlijk absurd. Een mens doet dat toch niet zomaar, z'n eigen licht uitdoen in de bovenkamer.
Neen, het ligt aan de films die we zien als het lekker donker is in ons hoofd. Om het wat interessanter te maken, dromen we. En dat is het begin van veel miserie wanneer de verticale fase weer begint. We willen dan per sé onze dromen gaan najagen, zie je.
En wat worden we van al dat jagen? Behoorlijk moe, of teleurgesteld, of hyperactief, of depressief, of inhalig als het eens lukt of wat dan ook, maar in elk geval moeten we ervan weer gaan slapen.
Als je 't zo bekijkt, vind ik die hele slaapcyclus nogal stresserend.
Misschien moeten we het dagdromen wat meer promoten, verticaal en wel.
Kunnen we meteen aan het jagen slaan, zonder dat het licht uit moet boven.