Het veldritseizoen zit er nu helemaal op. Lochristinaar blikt – nu de sluitingsprijs in Oostmalle gereden is – samen met Alicia Franck terug op haar veldritseizoen. Een seizoen dat gekenmerkt werd door pech.
Oostmalle, de jaarlijkse afsluiter
Het was Siberisch koud gisteren in Oostmalle waar de Sluitingsprijs – de jaarlijkse afsluiter van het veldritseizoen- gereden werd. Loes Sels schoot bij de dames elite, samen met ploeggenote Maud Kaptheijns, als een speer het veld in. Sanne Cant zag het gevaar en ging in de achtervolging. Na 2 ronden nam ze het commando over en Maud Kaptheijns moest afhaken. Eén ronde later kwam de Wereldkampioene zwaar ten val en moest noodgedwongen opgeven. Loes Sels kon zo een mooi einde breien aan haar seizoen. Ploeggenote Maud Kaptheijns en Annemarie Worst mochten mee het podium op.
Alicia Franck had ons vooraf gewaarschuwd “Oostmalle is niet echt mijn ding”. Bovendien kloeg ze tijdens de opwarming over pijn in het linkerbeen. Die pijn zou zich ook manifesteren tijdens de cross.
Onze Lootse veldrijdster zou uiteindelijk als 13de eindigen, minder goed dan verhoopt.
Daarmee was de laatste wedstrijd van dit seizoen achter de rug. Lochristinaar blikte met Alicia Franck terug op het voorbije veldritseizoen. Een seizoen waar ze vol verwachtingen aan begon, maar het liep anders.
Alicia, hoe zou je zelf je seizoen omschrijven?
“Het was een verloren jaar, een echt pechseizoen. Ik ben eigenlijk een jaar ter plaatse blijven trappelen. Eerst was er de voorbije zomer die ongelukkige val. Op 7 juli, in de tweede etappe van de “Tour de Féminin” in Tsjechië, viel ik en brak mijn sleutelbeen. Ook de ligamenten van mijn schouder waren geraakt. Toch was mijn seizoenbegin nog redelijk, al had ik op een grotere vooruitgang gehoopt. Ik reed in september voor het eerst de wedstrijden in de Verenigde Staten en behaalde er respectievelijk een 19de, 22ste en 21ste plaats. Toch een hele aanpassing die overzeese crossen; enerzijds was er de hitte en anderzijds het tijdsverschil.
De beide wedstrijden erna, terug op Europese bodem, liepen niet vlot. Maar in Kruibeke was het goede gevoel er plots en behaalde ik een erg mooie zesde plaats. Eén week later, bij de verkenning van de superprestige in Boom, liep ik dan die kuitbeenbreuk op.”
Heb je daar nog last van?
“De breuk is goed genezen, maar ik merk dat de stabiliteit van de enkel nog niet helemaal terug op peil is. Daardoor maakte ik tijdens de parkcross in Maldegem op 7 februari – kort nadat ik hervatte – een fout in het zand, verzwikte mijn voet en liep een verrekking op. Dit is nog steeds een zwak punt. Vorig weekend – in Middelkerke – had ik pech bij de start en moest daardoor helemaal tot in de materiaalpost lopen. Dan merk ik goed dat het nog wat tijd vergt om lichamelijk helemaal terug in orde te komen.”
De laatste cross is gereden. Wat volgt er nu?
“De komende 2 weken zijn een rustperiode, niet enkel fysiek maar ook mentaal. De tweede helft van de maand maart trek ik naar de Pyreneeën. Met de nodige duurtrainingen zorgen we daar voor een basisconditie. Daarna keer ik huiswaarts om hier verder te trainen. Eind april gaan we met de ploeg op stage naar het zuiden en daarna begint mijn wegseizoen. Dat zal deze zomer vooral bestaan uit “kermiskoersen” en misschien ook wel een paar wedstrijden met de nationale ploeg.
Het is belangrijk om deze zomer – in aanloop naar het nieuwe veldritseizoen – een goede conditionele basis te leggen.
Ik had op minder dan een jaar tijd 3 zware blessures (nvdr: een knieblessure in december 2016 en dan de al vernoemde sleutel- en kuitbeenbreuken) waardoor ik telkens een deel van mijn basisconditie verloor. Die achterstand wil ik nu ophalen.”
Is dat niet saai, die wegtrainingen?
“Neen hoor! Ik spreek dikwijls af met Fien Delbaere uit de Pinte en Kelly Van den Steen uit Wetteren.
Fien is wegrenster bij Autoglas Wetteren Cycling Team en Kelly rijdt in het damesteam van Lotto Soudal. We noemen onszelf “De Chickies” en we trainen geregeld samen langs de Schelde, ritten van 100 km of meer. Altijd leuk.”
En nog werkpunten deze zomer?
“Uiteraard ga ik trainen op het lopen maar ik zal ook werken aan mijn techniek. Er zijn toch wezenlijke verschillen tussen het mountainbiken – dat ik voordien deed – en het veldrijden. Eerst en vooral moet ik nog werken aan mijn bochtentechniek om veel meer een “vloeiende lijn” te rijden. En daarnaast moet ik leren om mijn inspanningen te doseren. Als je in een mountainbikewedstrijd je eigen tempo aanhoudt, kom je automatisch op je plaats terecht. Het veldrijden is dynamischer, daar moet je – goed gekozen – intensieve inspanningen afwisselen met rustmomenten.”
En wat met kinesitherapie en je voeding?
“Ik ga nog steeds naar de kinesist maar niet meer dagelijks. Samen met hem werk ik aan mijn core stability. Hij leert me dan ook oefeningen die ik thuis kan doen. Een sterkere romp zal me beter doen fietsen en zo hoop ik ook belastingsblessures te vermijden.
Sinds vorige zomer let ik ook op mijn voeding. Het is niet steeds gemakkelijk en vergt heel wat karakter. Maar ik voel dat mijn lichaam – op de momenten dat het nodig is – nu over voldoende “brandstof” beschikt en ik erg goed recupereer.
Maar deze week ga ik toch eens zondigen en mezelf trakteren op een goed pakje frieten.”
Blik eens vooruit op het veldritseizoen ’18-’19?
“Door mijn pechseizoen kon ik niet veel punten verdienen en verloor heel wat plaatsen op de UCI-ranking. Momenteel sta ik ongeveer op de 80ste plaats. Ik kan enkel hopen dat ik toch geselecteerd word om in september terug de eerste wedstrijden in de Verenigde Staten te mogen rijden.
Het zal volgend seizoen zaak zijn om de wedstrijden te kiezen in functie van de punten die ik er kan verdienen. Zo hoop ik terug te klimmen in het klassement. Wie laag staat op de ranking, wordt niet geselecteerd voor de wereldbekerwedstrijden en kan bijgevolg nauwelijks punten verdienen. Een vicieuze cirkel dus.”
“Het Belgisch kampioenschap vindt op 12 en 13 januari 2019 plaats in Kruibeke. Dichtbij huis en op een parcours dat me ligt. Dat is dus zeker een hoogtepunt. En graag zou ik de kans krijgen een goede prestatie neer te zetten op het EK en WK. Verder wil ik vooral goede resultaten behalen en geregeld top-10 en misschien ook top-5 rijden.”
We kijken er al naar uit Alicia. Je hebt je deel van de pech nu wel gehad. En de resultaten op het einde van het seizoen – Hulst (10de plaats), Lebbeke (6de plaats) en Oostmalle – stemmen ons hoopvol. Geniet nu maar eerst van je frietjes en veel trainingsplezier met de Chickies!
Lochristinaar was erbij in Oostmalle. Geniet van onze fotoreeks!