Voor een aantal dierbaren uit mijn onmiddellijke omgeving is het hun eerste Allerheiligen als overledene. Wennen is dat niet voor hen, wel voor de achterblijvers!
We waren nooit kerkhoflopers, mijn vrouw en ik. Al vonden we beiden dat oude en door de tand des tijd aangetaste dodenakkers letterlijk oasen van rust zijn. Waar de wind langsheen de door onkruid overwoekerde scheve kruisen waait en verhalen vertelt die alleen de doden begrijpen. In Lochristi bestaat er de politieke intentie een parkzone te creëren in het centrum, een groene long waar ook het oude kerkhof in de Dekenijstraat deel van zou uitmaken. Dan komen mijn grootvader zaliger zijn stoffelijke resten meteen in die long te liggen. Samen met de familie hoop ik maar dat de prijs voor de grafconcessie niet de hoogte ingaat, gezien hij nu residentieel komt te liggen rusten!
We vonden die chrysantenkermis rond Allerheiligen altijd wat hypocriet, in leven geroepen voor extern gebruik. Een commercieel herdenken, zien en gezien worden. Een regelrechte blauwdruk van een volgzaam kleinburgerlijk bestaan. En nu ligt mijn vrouw er zelf, misschien wel met een chrysant op haar steentje, want niet iedereen in onze familie- en vriendenkring deelt onze mening. Al dien ik dit gebaar wat te relativeren, of zoals Chris al eens zei: ‘Je moet het therapeutisch effect niet onderschatten van het deponeren van een potje herdenkingsbloemen aan het voeteinde van een geliefde, laat ons misschien wat milder zijn.’ En daar sta ik dan, zonder pot, maar minder streng dan voorheen!