Als vermoeidheid toeslaat tussen Hamburg en Bratislava

Claudine
0 reactie(s)
Als vermoeidheid toeslaat tussen Hamburg en Bratislava

Tekst - foto's Claudine De Wilde

We kijken graag als ze afzien, die kleurige renners in de Tour de France. Honderden kilometers klimmen, knokken tegen de klok en vechten voor een paar seconden. Een geluk voor ons dat de koers jaar na jaar de armtierige televisieprogrammatie in de maand juli enigszins de moeite maakt.

De wedstrijden zelf zijn voor de renners uiterst opwindend en geladen, denk ik zo. Maar hoe monotoon zijn de eindeloze trainingsdagen voor die mannen. Uren en uren eenzaam fietsen, kilometers optellen, geprangd in het stinkende verkeer, langs de drukke wegen en over het prutswegdek in Vlaanderen.

Wij zijn aan het fietsen vanuit Hamburg naar Bratislava en ik moet daar nu aan denken. Hoe die renners dagelijks op het zadel in een soort monotonie bewegen. Dat doet toch iets met een mens!

Het is een ferme trip langs de Elbe, via de schone steden zoals Magdeburg, Wittenberg, Dresden, Litomerice en Praag. Vandaar volgen we een fietsroute over Tabor tot Slavonice naar Hollabrunn waar we Oostenrijk en de Donau bereiken. Langs de Donauradweg fietsen we door Wenen naar ons einddoel Bratislava. Dagen heerlijk fietsen, dat is zeker. De natuur is fantastisch. We aanschouwen historische steden, rollen over goede fietspaden door een ongekende streek. En onderweg, die vele uren eenzaam beukend op de fiets, zoals die renners op training wellicht, komen er bij mij de vreemdste gedachten binnen.

Ik merk dat wij - twee onnozele Belgen - ons met onze beladen fiets naar het zuiden wringen terwijl de wind verdorie al 10 dagen uit het zuiden komt!  En die snuggere Duitsers, fris en monter, trappen met de wind mee naar het noorden, zonder zware bagage. Waren we toch beter in Bratislava gestart en naar Hamburg gewaaid!

Bovendien hoor ik het nu ook, dat zachte gezoem als ze er aankomen; de batterij. Waarom trappen wij twee nog op spierkracht ? Donnerwetter!
De eerste dag kruisen wij er enkele, de verkenners. Twee dagen later lijkt het een regiment. En op zondag, zwelt het aan tot een klein leger. Een Blitzkrieg!

Meer is er niet nodig opdat er zich bij mij een stoute karikatuur van “den Duits” ontwikkelt.

Zij rijden zonder lekkende bidon. Via een slangetje zuigen ze de vloeistof in hun monden. Hun rijwiel is een nieuwerwets ecologisch legervoertuig waar er achterop een koffertje vastzit…. dát zal voor de munitie zijn !
De mannen én vrouwen zijn gehelmd, een verstraler erbovenop. Hun ultraheldere fietslamp verblindt. Ze zien er allemaal militaristisch identiek uit met hun  grote donkere brillen, de driekwartbroek, de kaki kousen tot halfweg de blote bleke kuiten, …zo naderen ze me netjes in het gelid en met aanzwellend geronk.  Zo zelfzeker als ze zijn, met hun Duitse gründlichkeit en een georganiseerde logistiek bovenop de perfecte indoctrinatie….

Ik zwans maar wat, gevolg van de hitte en van de vele uren stilte. Alleen wij en de fiets.