“Tot aan Zeveneken?”, vroeg hij. Het klinkt ouderwets, maar ooit was het de favoriete en budgetvriendelijkste manier om je bestemming te bereiken voor jongeren, en dit niet alleen voor backpackers.
Liften is een vorm van je verplaatsen waarbij je aan de chauffeurs vraagt of je een eindje mee mag rijden richting je bestemming. Wie het ooit heeft gedaan zal vandaag beslist de reflex hebben op de rem te gaan staan, wanneer iemand langs de kant van de weg staat te duimen. Je uiterlijk, leeftijd en geslacht, maar ook de plaats waar je staat beslissen of je ter plaatse al dan niet wortel gaat schieten. Vooroordelen passeren in een fractie van een seconde door het hoofd van de automobilist. In tijden van dure brandstoffen en een kramakkelige dienstverlening van het openbaar vervoer, zou je denken dat liften weer onderdeel van het straatbeeld zou uitmaken.
Niks is minder waar, er vallen amper nog autostoppers te spotten en dit terwijl het overgrote deel van de passerende voertuigen op de chauffeur na leeg zijn. Is het de tijdsgeest die maakt dat we bang zijn geworden van elkaar? Vorige week heb ik zo'n moedige duimer – een witte merel – mee aan boord genomen langsheen de Lootse N70 richting Zeveneken. Hoe kort de verplaatsing ook was, het was een win-win. Tijdens die luttele kilometers hoor je fragmenten van een leven. Boeiend hoe mensen tegen een wildvreemde hun zielenroerselen uiten, maar je ook heel dankbaar zijn. Mijn duim hebben ze!