De folders van den Aldi waren ons al een poosje aan het voorbereiden, de eerste schooldag komt eraan.
Waar is de tijd naartoe dat ook ik 'den kleinen' mocht (moest) gaan afzetten aan het schoolhekken. Altijd veel te vroeg in de ochtend, bekeken vanuit mijn traag-ontwaken-perspectief. Het afhalen was eerder spek naar mijn bek. Meestal stond ik een beetje voor het rinkelen van de schoolbel al op post aan het afhaalpunt, wat maakte dat ik me als een haan in het kippenhok voelde. Kakelende jonge moedertjes observeren, waar is de tijd gebleven!
Vandaag is het voor velen weer zover, de repetitie voor het echte leven gaat van start. Al ervaren de allerkleinsten het eerder als een verderzetten van hun speelpleinvakantiedagen. De traditie wil trouwens dat kindjes wenen op hun eerste schooldag en moeders eveneens een stille traan wegpinken. Want geef toe, je kind de schoolpoort zien binnenstappen is het symbolisch loslaten. Loslaten om meer mens te worden. De grote wereld wacht op hen om verder te bouwen op het beste van wat wij hen gaven. De eeuwige kringloop eindigt niet aan de schoolpoort.
