Hoe gaat het met Inge, Philippe, Billie, Kira, Lewis en Flint die nu al meer dan 6 maanden in Zuid-Afrika wonen en er een restaurant probeerden op te starten. Het is een verhaal van vallen en opstaan, maar zeker doorgaan. Cultuurshock ook en zoeken wat kan in een andere wereld.
We laten hun verhaal op jullie los.
We zijn zes maanden verder, en je kan op z'n minst zeggen dat de voorbije periode “bewogen” was. Het werd er eentje met ups and downs, stille kabbelende watertjes en woeste stormen. Zuid-Afrika is niet voor “sissies” waarschuwde men ons voor we vertrokken…en dat werd na verloop van tijd wel duidelijk.
Restaurant
Het werd een mooie les in nederigheid en een levensles waarbij niet alles vanzelfsprekend is. Het restaurant kon na enkele maanden verbouwen half december eindelijk zijn deuren openen. Daags voordien rekruteerden we het personeel. 23 personen stelden zich kandidaat voor een job in de zaak. Uit de 23 kandidaten pikten we er 8 uit, die naar ons gevoel “kneedbaar” waren en open stonden voor iets nieuws.
Zoals gezegd in het vorige verslag was het vinden van de juiste producten en het zoeken naar de juiste gerechten voor de menukaart geen sinecure. Uiteindelijk dachten we de juiste balans te hebben gevonden en sprongen we met z'n allen op de trein, die helaas na 2 maanden al zijn eindstation bereikte. We hadden niet verwacht dat Zuid-Afrikanen, in tegenstelling tot Europeanen, die open staan voor nieuwe dingen, nogal conservatief zijn.
Ze gaan niet snel het risico nemen een gerecht te bestellen dat ze niet kennen, zijn niet de meest gezonde eters (milkshake chocolade met kaaskroketten blijkt hier de normale gang van zaken) en het feit dat we geen alcohol konden serveren (omdat onze vergunning nog niet in orde is) zorgden ervoor dat we een slechte start maakten.
Ook het personeel wiens culinaire kennis niet verder reikte dan pizza's, burgers en sticky spareribs (en dan nog) was niet direct het “droomteam” dat we voor ogen hadden. Een kok die van bieslook, dillesaus ging maken of een pannenkoek maakt met 8 eieren, wortels raspt met een keukenrobot en denkt dat ze er gekookt uitkomen, steaks bakt in verbrande boter, bearnaisesaus maakt die lijkt op roerei met dragon, 4-kazensaus met geitenkaas, rauwe prei in de preisaus, pepersaus met champignons … en ga zo maar door.
Ondanks eindeloos geduld en dagelijks herhalen en leren, lukte het ons geen van beiden het personeel degelijk op te leiden. Zo gaf ik op een dag 2 kelners de opdracht het pand naast ons op te meten. Ik gaf hen een rolmeter, pen en papier mee. Na 2 minuten stonden ze terug in de zaak met de melding dat het meten niet ging lukken omdat de lengte van de muren veel langer was dan de meegegeven meter. Muffins maken lukte ook niet meer. Afwasser had al de streepjes van de maatbekers geschuurd. Op deze manier verder ploeteren gaf ons dus enkel frustraties en vooral veeeeeeel stress. Niet direct de reden waarvoor we hier alles hadden opgegeven.
B&B
Tijd dus om de deuren opnieuw te sluiten en te “resetten”. Van zodra we de alcoholvergunning hebben, openen we een wijn-alcohol-bier pub, met fingerfood, goeie muziek, groot scherm, darts en misschien een pooltafel. Een zaak die toegankelijker wordt, met een kleiner risico op culinair vlak en een beetje entertainment, iets waar de vallei toch wel nood aan heeft.
Ondertussen blijven we niet bij de pakken zitten en werken we ons huis af én de drie kamers om vanaf mei Bed & Breakfast “De Stoep” te openen. Helaas ook niet zonder slag of stoot.
Drie badkamers krijgen elk een nieuwe vloer, nieuwe wandtegels, lavabo's en douche of bad en toilet. Ik had alles per badkamer netjes op een rijtje gelegd in de garage. De aannemer vond er echter niet beter op dan hier en daar een stuk te nemen van gelijk welk rijtje, zodat we bij het thuiskomen merkten dat er aan een dubbele lavabo twee verschillende kranen zaten, de toiletten vergeten waren, de tegels niet in de juiste badkamer werden gezet, de douchecabines niet pasten in het frame zodat alles scheef werd geplaatst en de vloeren niet waterpas lagen.
Ook de douchekoppen hingen veel te laag. Mensen groter dan 1m75 moesten door de knieën gaan om zich te wassen.
De zonnepanelen bleken niet op rails te zijn bevestigd, de vernieuwde elektriciteit bleek een lachertje en bij het schilderen werd niks afgeplakt….
“We will make a plan” was het motto van de aannemer. Voor ons mocht hij zo snel mogelijk een plan maken om te vertrekken. We begonnen ondertussen wel onze weg te kennen en vonden na verloop van tijd de juiste mensen, die het uitzichtloze gepruts van de aannemer konden herstellen.
Ons huis wordt stilletjes aan een klein paradijsje, waar het heerlijk vertoeven is in de prachtige tuin met zicht op de Kasteelberg.
Zomer
Wanneer het hier winter is, is het in Zuid-Afrika zomer. Warm, droog weer betekent ook dat het slangenseizoen aanbreekt. Slangen komen na een winterslaap boven de grond en vinden zonnebaden heerlijk. Onze dagelijkse wandelingen op de berg zorgden er dus voor dat we dit toch met de nodige voorzichtigheid moesten doen. De Kaapse Cobra hadden we al eens gespot in onze buurt en deze zijn gevaarlijk. Toch vallen slangen niet zomaar aan en zijn dit wanneer ze zich niet bedreigd voelen geen agressieve dieren…maar je weet maar nooit.
We gingen dus weken aan een stuk, luid zingend hiken…tot er iemand ons vertelde dat slangen doof zijn. Vanaf nu wandelen we stampvoetend. De trillingen zorgen ervoor dat de slangen wegsluipen. En onlangs kregen we bezoek van een witte schorpioen. Ook bij de schorpioenen zijn de meeste ongevaarlijk, maar het zijn toch niet direct onze vrienden.
Gezin
De kinderen stellen het bijzonder goed. Jongste dochter heeft het paardrijden ontdekt en gaat rijden in een manege in Wellington op een half uurtje van hier. Met de paarden tochten maken door de wijngaarden, gaan zwemmen met de paarden in de dam, jumpen, counteren, draf, galop…ze vindt het allemaal geweldig.
Kira danst Hip-Hop na school en de jongens worden binnenkort ingeschreven in de zwemclub (we will make a plan). Ook de scholen doen hun best om de kinderen op hun gemak te stellen.
Afrikaans, Engels en wiskunde lukken goed, wetenschappen en geschiedenis worden meerdere keren extra uitgelegd en wat het Frans voor de jongens betreft? Ze spreken het beter dan de leerkracht. Dat de scholen hier om 14 uur eindigen is zalig. Tijd genoeg voor huiswerk, avondeten en wasbeurt. Velen doen aan naschoolse sport, drama of muziek. Kinderen hebben evenveel lesuren als in België, maar de dagen zijn anders verdeeld. Les start om 7.45 tot 10.30, pauze tot 11 uur, en nadien terug les tot 14 uur. Geen speeltijden en een half uurtje middagpauze….
Verschillen
Het verschil tussen blank en zwart is nog altijd groot. De zwarten, kleurlingen, mensen van Zimbabwe en Malawi leven in gescheiden dorpen van de blanken. In Riebeek West (waar wij wonen) wordt dit gescheiden door een drukke weg. Wij wonen aan de linkerkant, aan de voet van de berg, de zwarten beneden. We gaan graag naar beneden naar de kleermaker, de bamboeman, de tuinman, de huishoudster… en vooral de sfeer. Het lijkt wel alsof het dorpje nooit slaapt, altijd ambiance, altijd muziek. Helaas ook altijd alcohol, heel veel alcohol. Groot probleem in Zuid-Afrika.
Op vrijdag krijgen de meesten hun salaris en dit wordt meteen opgedronken. Op zaterdagochtend zie je de vele dronkaards hun roes uitslapen op het voetpad. Dit is ook de reden dat je van zondag tot maandagochtend nergens alcohol kan kopen in de winkels. Of ze daarmee het alcoholprobleem gaan oplossen is maar zeer de vraag.
Hekserij en tovenarij wordt nog altijd in bepaalde delen van Riebeek beoefend. Bij bepaalde (meestal mentale) problemen, maakt de “healer” kleine sneetjes in het lichaam die hij/zij nadien bestrooit met kruiden. De patiënten worden in afzondering gebracht voor enkele dagen. Of het helpt? Geen idee. Bij de echtgenoot van onze keukenhulp wel, maar wij gaan liever naar een erkende dokter.
Medische zorgen, klinieken, dokters, bejaardenhulp zijn hier trouwens zeer goed, maar je betaalt er wel elke maand een redelijke som geld voor. Je kan – wanneer je geen verzekering hebt afgesloten – wel altijd terecht in de “zwarte klinieken”, maar ondanks dat daar dezelfde dokters werken, is de hygiëne er ondermaats en moet je soms uren wachten tot je geholpen wordt. Wij nemen liever geen risico en zijn netjes verzekerd.
Toekomst wenkt
Zuid-Afrika is een bijzonder boeiend, mooi, warm en interessant land. We zijn nu eventjes in België om de papieren voor de ambassade binnen te brengen, want dat blijkt nu eindelijk in orde te komen.
We beseffen hier dat ons verhaal daar nog lang niet is uitverteld en hebben heel veel goesting om terug te keren…deze keer voor 3 jaar.
Het ga jullie allen goed. Lieve groet en misschien eens tot hier of tot ginder (meer dan welkom!)
Inge, Philippe, Billie, Kira, Lewis en Flint
Eerder verschenen:
https://www.lochristinaar.com/nieuws/van-kaffee-prefere-naar-die-eethuis
https://www.lochristinaar.com/nieuws/die-eethuis-riebeek