De kaarskensstoet vormde gisteren het officiële sluitstuk. Maar op dit moment feesten de laatste diehards nog op de Vlasmarkt. De straten worden ondertussen al proper gespoten, het afval opgeruimd en de afbraak van tentjes en podia kan beginnen. Door een drukke agenda bleven we dit jaar ver onder ons jaarlijks gemiddelde aantal bezoeken aan de Gentse Feesten. Maar 6 keer richting Gent trekken (en evenveel keren huiswaarts met de nachtbus) laten ons toch toe om eens terug te blikken.
Het weer zat niet mee
We beleefden de voorbije weken de tweede hittegolf van het jaar, temperatuurrecords werden verpulverd. Iedereen zocht verfrissing aan zee, bij het zwembad, in een gekoelde ruimte. En bleef dus weg uit een warme binnenstad. Zoals zo dikwijls, werd de warme periode gevolgd door buien en onweders. Het extreme weer was nefast voor het aantal bezoekers, zeker overdag.De Gentse Feesten sloten af met zo’n 20% minder bezoekers dan in 2018.
Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Integendeel, want ’s avonds was er wel heel wat volk. Bovendien konden heel wat pleinen, door een jarenlange kwaliteitsvolle programmatie, rekenen op een schare trouwe fans. En dan denken we in de eerste plaats aan “Ons Luisterplein” dat zijn 10-jarig jubileum mocht vieren.
“Ons Luisterplein”
Folkk was dit jaar de band die het geluk had te mogen optreden voor Willem Vermandere. Zo ben je zeker om voor een vol plein te mogen spelen. 15 topmuzikanten brachten een gesmaakt optreden met een huwelijk van kleinkunst en folk. Het deed qua muziekstijl wat aan Kadrill denken.
Maar het talrijke publiek was uiteraard gekomen voor Willem Vermandere. Toegegeven, de jaren beginnen vat te krijgen op de 79-jarige West-Vlaamse kleinkunstenaar. Toch wist hij zijn publiek terug te beroeren en te betoveren. Voor het vierde jaar op rij op het Luisterplein, een unicum. “En als hij wil en kan, mag hij volgend jaar terugkomen” zei pleinorganisator Dirk Schockaert ons diezelfde avond al. En Willem was slechts de eerste van een heel rijtje “eminences grises” die er de revue passeerden.
Levende Gentse legende Lieven Tavernier schilderde – samen met het 20-koppig Room 13 orchestra – “Oude regenbogen” boven het Luisterplein. Want dat is de titel van zijn nieuwste CD. De man schreef al honderden schitterende liedjes (“Fanfare van honger en dorst”, “Eerste sneeuw”, “De klokken van St. Baafs”), songs die voor zich spreken.
Muzikaal erg hoogstaand, maar een beetje extra dynamiek met bindteksten had dit concert naar een nog hoger niveau getild.
Iets waarin Jan De Wilde duidelijk beter onderlegd is. Hij vertelde onder meer hoe zijn “Westvlaamsch liedje geïnspireerd was op een communiefeest waarop hij uitgenodigd was en waar de dienst opgeluisterd werd door toenmalig gulpbisschop Vangheluwe. Die had het tijdens de mis steeds over de geilige geest”. Of zijn oude buurvrouwtje in Aaigem die – toen hij destijds zijn moestuin aan het omspitten was – opmerkte “Vroeger lag dat hier proper. Maar ja, jonge mensen weten niet meer wat dat is, werken.”
Het optreden n.a.v. Jan De Wildes 75ste verjaardag begon met een stukje film uit de BRT-archieven. Naast een hele resem eigen nummers bracht hij ook 3 pareltjes van Lieven Tavernier.
Een staande ovatie was zijn dank en ondanks de strakke timing die anders op het Luisterplein gehanteerd werd, mocht hij een tweede keer het podium op voor een 3-tal bisnummers.
Guy Swinnen en Patrick Riguelle – beiden wel nog vijftigers – pasten gezien hun staat van verdienste al perfect in rijtje van die oude grijze wolven. Samen met Gertjan Van Hellemont, Bjorn Erikson en Piet De Pessemier, brachten zij een “unplugged” hommage aan levende legende Neil Young.
En dat op het podium waar net de levende Gentse legende Roland Van Campenhout het publiek meegenomen had op een muzikale trip met “Folksongs from a Non-Existing Land”. Het was een “Rockin’ in the free world” avond. Liefhebbers van rock, folk en blues genoten. Het Luisterplein blonk dit jaar niet enkel uit door zijn programmatie. Ook de nieuwe podiumaankleding met uitstekende verlichting dient hier vermeld. Moest er dit jaar een Gentse Feesten award uitgereikt worden, “Ons Luisterplein” verdiende hem.
Chris Corn mét, en zonder, “The Beautiful Imperfections”
Vier optredens had Chris Corn tijdens deze Gentse feesten. Eerst twee keer met The Beautiful Imperfections, daarna nog tweemaal solo.
Op het podium van de Korenmarkt had Christophe nog af te rekenen met een koortsaanval. Maar de dag nadien – het ergste leed was toen geleden – schitterden “CC&TBI” op de Groentenmarkt. Een hele schare trouwe fans was op post. Sommigen beleefden voor het eerst de groep in zijn nieuwe bezetting met Stéphane Landtmeters terug aan de gitaren en zangeres Paulien aan de zijde van Christophe. Het blijft genieten van deze Lootse coverband die het betere werk brengt met o.m. muziek van Seal, Ben Howard, Crowded House en Mumford & Sons.
Twee dagen later mocht Christophe dan terug aan de bak op het ambianceplein bij uitstek. Zoals aangekondigd had hij voor een aantal gasten gezorgd die hem – na een aantal solonummers – vervoegden. Samen met Kurt Burgelman mocht Esther uit Friesland mee het podium op voor “Loetsebollekezoetse”. “Wat kunnen die Belgen feestvieren zeg. Gezelligheid in Gent” omschreef ze het nadien op haar Facebook-pagina.
Tussen de nummers door deelden Christophe en Kurt – tot hilariteit van publiek – speldenprikjes uit. Samen brachten ze nog “Save tonight”, “Het is een nacht” en uiteraard “Mia”, mee gescandeerd door het publiek. Ook Pierre Lemmens, de man aan de toetsen bij The Beautifull Imperfections stond tussen de muziekliefhebbers. Hij was duidelijk verrast toen Christophe hem dan als volgende op het podium uitnodigde.
Bart Mareen (Biezebaaze en Partie Party) kwam, helemaal op het einde, ook nog opdagen met een frisse pint in zijn hand. Opgemerkte gast tijdens de beide concerten: Chris Hageland. Ooit de keizer van de Groentenmarkt en nu duidelijk hunkerend naar vervlogen tijden. Hij keek bewonderend hoe Christophe het publiek aan het zingen en dansen kreeg.
Place Musette – Beverhoutplein
Derek begon ooit “een initiatief rond het Franse Chanson” op het Beverhoutplein. In een sneltreinvaart groeide dit plekje uit tot een van de gezelligste pleintjes. Het nieuwe podium dat aangekondigd was op de ”Place Musette” was er niet, hooguit een betere tent. Maar de locatie baadde als vanouds in een Frans sfeertje met lampjes in de platanen.
We beleefden er het optreden van Mich Van Hautem met partner en gitaarvirtuoos Erwin Van Ligten aan de gitaar. “Een frivole reis in eerste klas van Piaf tot Brel en terug”. Wat Piaf betrof, bleven we op onze honger zitten, maar verder niets dan lof. Mich bracht een hele resem bekende nummers waarvan ook Engelse en Nederlandstalige versies bestonden. Geregeld werd er overgeschakeld of werden nummers in meerder talen gebracht.
Op aangeven van Derek had Mich een eigen Gentse versie gemaakt van Brels “Marieke”. En Derek liet zich verleiden om even voor “backing vocal” te spelen. Mich Van Hautem verraste ook met een aantal Nederlandstalige nummers waarvan ze een Franse versie gemaakt hadden. André Hazes zal in de muzikantenhemel ongetwijfeld een traantje weggepinkt hebben toen ze “Ne dit plus rien” (“Zeg maar niets meer”) inzette. Grote klasse.
Staande ovatie voor “Lène Maréchal” met Carine Stevens
Ook Carine Stevens had 4 optredens tijdens deze Gentse Feesten. Zij kroop in de cultuurkapel in de huid van het Gentse icoon “Hélène (Lène) Maréchal. Zondag was er de aperitiefvoorstelling die met zo’n 150 toeschouwers uitverkocht was. Het eerste deel van de voorstelling speelde zich af in november 1949, in het NT Gent.
Hélène repeteert met haar pianiste Ann voor wat haar laatste professionele optreden zal worden. Was het publiek bij het eerste liedje (Gentse versie van “Que sera, sera”) nog wat terughoudend, toen Carine “De Proeverigge” inzette werd er duchtig meegezongen en geklapt. Bij “Pakske van de soldaat” begaf Carne zich zelfs met een collectebus tussen de toeschouwers.
1
Het gedeelte na de pauze speelt zich af in de jaren ’60. Hélène is ondertussen een oude vrouw en haar begeleidster Ann komt haar nog eens opzoeken. Daarbij grasduinen de beide dames in de anekdotes. Toen Laurel en Hardy in de winter 1947-148 Gent bezochten wou Hélène een foto met het olijke duo om die dan massaal te verkopen voor het goede doel. Maar Laurel en Hardy wilden geen fotosessie. Dus drong Lène met een fotograaf hun hotel binnen, drumde de aanwezigen opzij en liet zich vallen voor de voeten van de komieken. Die hielpen haar overeind en zo ontstond de foto. (*) Het overwegend ouder publiek genoot van deze voorstelling in het Gents en van de schitterende vertolking door Carine. Een staande ovatie voor Anne en Carine volgde en terecht ook bloemen voor de Eric Bauwens, auteur van het boek over Lène en producer van het stuk.
Liese-Lotte, dochter van Carine, had ook een bijrolletje en zorgde voor de rekwisieten.
(*) Nvdr: Dit is slechts één – maar wel de meest spectaculaire versie over hoe die foto ontstond. Bron: “Lène” van Eric Bauwens)
Andere Lootse artiesten
Ook andere Lootse artiesten en muzikanten waren te zien tijdens de Gentse Feesten. We hoorden veel lof bijvoorbeeld over het optreden van Semper Pie op de Korenmarkt.
Een drukke agenda belette ons hun optredens in beeld te brengen. We nemen ons alvast voor om dit volgend jaar zeker te doen.
Wat viel ons nog op?
Aangenaam verrassen deed ons weer het niveau van de straatmuzikanten. Elk jaar ontdek je nieuwe, originele, zaken.
Gemengde gevoelens bij het systeem van de herbruikbare bekers. We schreven het al in onze vooruitblik: het idee is goed, maar aan de uitwerking dient gesleuteld. Een pintje drinken uit een “plastieken imitatie bierglas met ribbelkes”, daar is absoluut niets mis mee. Maar die plastieken bekers met gekleurde blokjes (zoals bvb. gebruikt aan het Walter De Buckplein) doen ons eerder denken aan een kinderverjaardag.
Blijft er verder nog het probleem dat pleinen hun eigen systeem, en bekers, hanteren. Vooral voor jongeren, die frequenter van plein veranderen en rondlopen, een probleem.
En dan zijn er de eetstandjes. Elk jaar wordt “de snelle hap” duurder en lijkt er nog meer bespaard op kwaliteit. 10 euro voor de onsmakelijkste portie paella die we ooit al aten (Beverhoutplein), 8 euro voor een bakje rijst en curry waar nauwelijks kip bij was (St.-Baafs). Het waren maar enkele van onze slechte ervaringen. Er waren gelukkig ook lichtpuntjes. We gingen ook een paar maal lekker gezellig tafelen. Dat is uiteraard een goed alternatief dat dan nog de lokale horeca steunt. Jammer dat we dan eens voor een glazen fles kraantjeswater (verkocht als “Vittel”) 7 euro aangerekend kregen. We bestelden nochtans ook een fles wijn. In andere landen zou dit water gratis zijn. Stof tot nadenken.
Bij dit artikel 3 fotoreeksen met beelden van de optredens van de beide optredens van Chris Corn op de Groentenmarkt en van de voorstelling van “Lène” met Carine Stevens in de cultuurkapel.