Cupido schiet zijn pijlen af, het is Valentijnsdag. We bekijken deze dag vaak doorheen een jeugdige bril. Voor ons een reden om dit beeld bij te stellen. We gingen langs in het woon-zorgcentrum Sint-Pieter in Lochristi, waar bewoners Gustaaf Coppens (98) en Leona Imschoot (93) ons opwachtten.
Dat liefde geen leeftijd kent is geweten. Maar hoe een koppel dat tientallen jaren lief en leed met elkaar deelde een dag als deze ervaart in een omgeving met overwegend alleenstaanden, wilden we graag weten. Vooral hun eigen liefdesverhaal draagt onze interesse weg. Gustaaf en Leona zijn al 68 jaar gehuwd, maar als we de “vrijersjaren” meerekenen, zijn ze al veel langer een koppel.
Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Leona: “We woonden schuin tegenover elkaar in de Rostijnenstraat in Hijfte. Ik in huisnummer 10, Gustaaf in nummer 25. Ik was kameraad met Gustaaf zijn zus, maar zei altijd dat ik genen Coppens wou als lief! En zie, voor we het beseften, hadden we tweeënhalf jaar gevreeën.”
“En veel plezier gehad”, voegde Gustaaf eraan toe! “We gingen dansen in het Feestpaleis in Beervelde en moesten om 22:00 uur thuis zijn. We zijn streng opgevoed en luisterden naar onze ouders!”
Zijn jullie getrouwd met jullie eerste lief?
Zonder verpinken en los van elkaar luidde het antwoord volmondig “nee”. Ik bleef wachten op meer, maar de manier waarop ze elkaar zwijgend in de ogen staarden, deed me van gespreksonderwerp veranderen.
Valentijnsdag, was dat er vroeger ook?
“Nee, nooit van gehoord en desondanks zijn we nog steeds gelukkig als koppel. We raden jonge paartjes aan om overeen te komen, kijk maar naar ons.”
Valt het wat mee om als koppel te verblijven tussen toch vooral weduwen en weduwnaars?
Leona: “Ik ben hier heel tevreden.” Gustaaf wat minder: “Het huis waar ik geboren ben en 46 jaar heb gewoond achterlaten, was één van de ingrijpendste gebeurtenissen in mijn leven. We kennen hier intussen nogal wat mensen én hun verhalen. Toegegeven: alles is intussen al eens gezegd geweest, hé! Schrijf maar op dat Leona en ik elkaar graag zien, en dat is, los van waar je verblijft, het belangrijkste. We krijgen tamelijk wat mensen over de vloer en gaan met hen dan dikwijls iets drinken in de cafetaria. Veel mensen van Hijfte, die ons na al die jaren nog niet vergeten zijn en dat doet goed. We horen er nog bij.”
Het is vandaag een dag die niet alleen draait om rode rozen en chocoladehartjes, maar vooral om het koesteren van mooie momenten en verbondenheid, leerden we.
We danken Gustaaf en Leona voor de gezellige babbel en wensen hen samen nog veel mooie dagen toe.
