The Lochristi Gallery

Machteld Moijson
0 reactie(s)
Ann Deman Patrick Villas

© JMDB

The Latem Gallery resideert tijdens de maand juni - van 1 tot en met 25 juni - in de Hoekskensstraat 126 in Lochristi. Op vrijdag en maandag is de tentoonstelling open van 14 tot 18 uur en op zaterdag en zondag kan je langsgaan van 11 tot 18 uur.

In de bijna paradijselijke omgeving van gerestaureerde hoeve met stallingen, boomgaard en tuin heeft Anne-Marie Van Pachterbeke zestien kunstenaars samengebracht die de galerij het voorbije jaar bracht op het adres in Sint-Martens-Latem rechtover de kerk.

Wie bij het binnenkomen door de poort denkt dat het een ontspannen wandeling zal worden, heeft het mis. Als je alle werken wil ontdekken en begrijpen in de context van het oeuvre van de verschillende kunstenaars zal je aandachtig moeten zijn en een inspanning leveren.

Een tentoonstelling opbouwen met werk van beeldhouwers, keramisten, fotografen, een juwelier en schilders die dan ook nog eens met uiteenlopende materialen en in verschillende technieken werken, vraagt een gedegen kennis van en oog voor het werk. Elk kunstwerk verdient een goede plaats, wat er zich rondom bevindt moet het werk versterken, zo ook het werk van collega’s. Daar is Anne-Marie wonderwel in geslaagd dankzij haar ervaring en goede smaak.

Onder de fruitbomen zien we eerst de roestoranje beelden van Catherine Thiry. Vooral het levensgrote jonge paard trekt aan met zijn verfijnde elegantie.

In de sereniteit van de bloementuin schuilen de wilde dieren van Patrick Villas. Tussen het loof rusten en bespioneren ze de bezoekers. Wees op je hoede, ze bezitten een oerkracht. Gekneed uit hompen klei die niets afdoen aan de levendigheid en de verstilde beweging van het weergegeven dier, verraden ze de hand van de beeldhouwer en zijn begrip van deze dieren: er spreekt een ontzag uit en het besef dat je vingervlug moet kunnen werken om hun essentie te vatten.

Hoewel Patrick Villas een animalier pur sang is, waagt hij zich nu ook aan de menselijke figuur al dan niet samen met een dier. Een dramatische combinatie is het meer dan levensgrote beeld van de naakte vrouw met gans. Naast de bronzen die weer en wind kunnen trotseren zijn er ook keramische sculpturen voor het interieur in witte klei en glazuur en zijn tekeningen.

Christophe Charbonnel is de beeldhouwer die zich door mythologie laat inspireren. Ann Deman toont de menselijke figuur in stevige vormen, krachtige beelden door volume en de gesuggereerde spierkracht. Er zit een spanning in elke houding of ze open, dan wel gesloten is.

Annette Defoort is een specialiste in keramische sculpturen opgebouwd met aardewerken fragmenten van onder andere borden en vazen. Zowel haar menselijke als dierlijke figuren streven niet naar een realiteitsweergave, maar wel naar het tonen van een innerlijke werkelijkheid, een emotie of karaktertrek, wat haar werk uniek maakt en ontroerend. Een onopvallend figuurtje is het zittende hondje dat in een soort vermenselijkte knulligheid de kijker aankijkt en daardoor bijblijft. Je vindt dit werk in de tot atelier omgebouwde stalling waar ook de surrealistische collages van Bruno Mallart te vinden zijn. Ze zitten verwerkt in tafels en in lijsten voor aan de muur. Je kan je wellicht lange tijd verliezen in het ontcijferen van de bijwijlen grappige en groteske grafische afbeeldingen, teksten en verborgen referenties uit literatuur, wetenschap en geschiedenis. Ook de fotografen Katarzyna en Marcin Owczarek gebruiken de collagetechniek, maar dan digitaal, en poëtische titels om hun ecologische boodschap over te brengen.

Het werk van Zuz, Katrijn Schatteman, sluit aan bij die ecologische thematiek, maar dan op haar onnavolgbare manier in breekbaar glas gecombineerd met metaal en hout. De contrasten van de materialen binnen het werk spiegelen de werkelijkheid: de kracht en de breekbaarheid van de natuur. De vogelschedeltjes zijn haar hedendaagse antwoord op de oude vanitastaferelen. Niet al haar werken zijn te vinden in het atelier, ook in de woonkamer en buiten kan je werk van haar ontdekken.

De kleine bronzen stier en paard die Peter Hoedemaekers toont hebben ‘verborgen gebreken’. Eerst herkennen we het dier om daarna vast te stellen dat bepaalde lichaamsdelen niet geheel natuurlijk zijn.

Etienne Gros schildert zeer plastische menselijke figuren met vereenvoudigde lijnvoering en een beperkt kleurenpalet.  In zorgvuldig gecomponeerde houdingen lijken de modellen geprangd te zitten tussen de randen van het doek.

De fruitstillevens van Albert Mastenbroek puilen uit hun schalen. Door de opulentie van de kleuren en de uitvergroting voel je je bijna opgenomen in elk doek.

Het werk van Hans Kitslaar, legendarisch in Lochristi, biedt met gemak tegengewicht. Los van kennis en achtergrond overstijgen de schilderijen en pasteltekeningen alle materialiteit door hun meesterlijke weergave van het spel van licht en kleur op bloemen. Hij vertaalt het licht in tinten die sprankelen en van de drager spatten en bezingt zo de schoonheid van de flora. Binnen in de woonkamer verrast hij met - ietwat verborgen naast een kast - een portret van Keith Richards, niet de ‘Rolling Stone’ van wie het imago zo op ons netvlies gebrand staat, niet het masker met eyeliner en bandana, maar het bijna doorschijnende gezicht van de kunstenaar die in wezen achter de façade aanwezig moet zijn. Wie tot nu dacht dat Hans Kitslaar alleen bloemen kon schilderen moet nu zeker zijn mening herzien.

In de woonkamer vinden we de verfijnde geometrische arabesken in wit en goud van Nicolas Arati en de organisch geïnspireerde juwelen van Christine Ostyn.

Laat je niet misleiden door de rococo elegantie, het goud, de pastelkleuren, de kant, het damast en brokaat, de rozen. De vrouwenfiguren van Françoise de Felice kijken de toeschouwer met zelfzekere blik aan. Zij geven niet toe aan de nog altijd gangbare schoonheidsidealen en dagen ons uit.

Volgende week opent in The Latem Gallery de tentoonstelling van Herman Van Nazareth, een gerenommeerde beeldhouwer wiens werk in tal van vooraanstaande en internationale collecties te vinden is. Enkele van zijn met diepe betekenis en emotie beladen beelden staan in de tuin van Anne-Marie en Hans. In de jaren ’60 trok hij naar Zuid-Afrika en werd daar de vernieuwer van de Zuid-Afrikaanse kunst en de eerste protestkunstenaar daar. Zijn kunst was een reactie op het Apartheidsregime. Hij is de voorloper van het humanitair engagement in de kunst. De figuratie die hij toepast gaat de schildersvisie van Marlène Dumas vooraf. Zijn werk is een protest tegen onmenselijkheid. Het wordt gekenmerkt door verbittering en rebellie tegen elke vorm van machtsmisbruik, corruptie en onverdraagzaamheid. Zijn figuren zijn ruw gevormd, gereduceerd tot de belangrijkste lijnen en vormen. Het gelaat ontbreekt als een verwijzing naar de dehumanisatie. Een eerste figuur die we zien, staat geleund tegen een boom. De houding is die van iemand die zich afwendt. Is het van de gruwel die de figuur zag? Helemaal achterin de tuin onder een boom lijken drie torso’s begraven tot het middel, de hoofden schuin in berusting? Op een sokkel staat een groepje van zes stappende figuren. De eerste is de leider, zijn armen geven de richting aan, de anderen zonder armen, in machteloze overgave, verminkt in hun zijn, volgen hem.

Herman Van Nazareth

Het werk van Herman Van Nazareth ontnuchtert ons. De Tuin van Eden die onze wereld zou kunnen zijn, wordt door machtsmisbruik een hel. Het is goed dat kunstenaars ons een spiegel voorhouden zodat we alert blijven, de zelfgenoegzaamheid opzij zetten en uitkijken voor de tekens die ons moeten waarschuwen voor het te laat is, te laat voor het milieu en te laat voor de democratie.

Informatie? www.thelatemgallery.eu  - 0486 97 59 00

https://www.lochristinaar.com/nieuws/zuz-latem-gallery