We trokken enkele dagen naar Sankt Vith, 1 van de 9 gemeenten die samen de Duitse gemeenschap (78.000 inwoners) vormen. Het gebied is verdeeld tussen het Land van Eupen en de Belgische Eifel. Wandelen, fietsen en gastronomie waren de hoofdingrediënten.
Fietsen
Een fiets (ook e-bike) huren vlakbij of een wandelkaart afhalen bij de Toeristische dienst en je kan vertrekken. De Vennbahn is een oude spoorlijn, die zo’n 10 jaar geleden werd omgevormd tot een asfalt pad voor fietsers.
De route is 125 kilometer lang en je steekt wel 14 keer de grens over tussen vertrekpunt Aken en eindpunt Troisvierges in Luxemburg. Zonder gemotoriseerd verkeer en midden de natuur is het eindeloos genieten. Waar vroeger ongetwijfeld de trein voorrang had, zijn het nu auto’s die je eerder zelden doen stoppen langs rustige weggetjes in een heuvelend landschap.
Langs de route zijn er tientallen mogelijkheden om even uit te wijken en alles is perfect aangeduid. Het is ‘slow travel’ op zijn best en niet echt te vergelijken met onze fietssnelwegen hier. Met de mountainbike het bos intrekken, is ook perfect mogelijk.
Wandelen
Via de wandelknoppunten kun je ook 1.370 km wandelen langs aangeduide paden. De routeplanner GO Ostbelgien zet je op weg. In het noorden van de Oostkantons zijn er ook stiegelpfade of poortjespaden. De poorten aan de weiden geven toegang aan wandelaars maar die uiteraard voor het vee opnieuw dicht moeten na de passage.
We brachten ook een bezoek aan de stuwdam van de Gileppe en de hoogste ‘toppen’ zoals de Baraque Michel (675 m) en het signaal van Botrange (692 m) waar wandelingen op planken door moerasgebied op het menu staan. Het zijn meteen ook herinneringen aan de aardrijkskundelessen heel lang geleden.
Francorchamps en zijn racecircuit is vlakbij. Een bezoekje aan de ruïnes van Burg Reuland kan ook.
We logeerden in Sankt Vith, een klein stadje met zo’n 4.000 inwoners, als we de deelgemeenten even buiten beschouwing laten. Toch heeft het 2 restaurants met Michelin* en meerdere hotels.
We logeerden in hotel ‘Zur Post’ – https://www.hotelzurpost.be/nl/ en genoten van de heerlijke keuken. Gastheer Erik Pankert werkte ooit in patisserie Damme in Gent en spreekt perfect Nederlands. De zaak aan de Kouter is 2 jaar geleden trouwens gesloten. Carina is de perfecte en heel vriendelijke gastvrouw. We wilden ook eens langsgaan bij restaurant Quadras – http://www.restaurant-quadras.be/web/?lang=nl maar ’t was gesloten wegens hun jaarlijks verlof.
Daarom brachten we een gastronomisch bezoek aan Le Jardin even verderop – https://www.restaurantlejardin.be/fr/ waar chef Francine Wickler achter het fornuis staat.
Mooi, droog weer en niet te heet maakten deze midweek tot een gezellig en lekker intermezzo. Ze voelen zich vooral Duits en houden het graag zo met hun gründlichkeit. Nonchalance is niet hun ding.
