Op heldere dagen al eens gekeken hoeveel kerosine-uitstoters hun scheten achterlaten boven ons hoofd? Tot hoeveel je kan tellen tussen twee vliegtuiggeluiden door?
En dan reken ik de propellertjes nog niet mee, die als nijdige insecten door het luchtruim gonzen en ’s nachts afgelost worden door hun grote broers, de vrachtvliegtuigen, welke mijn pakketje meebrengen dat ik online overzees bestelde.
Niet alle vliegtuigen die over mijn huis passeren doen me denken aan vakantie.
We wonen gewoonweg onder een rotonde. Het focussen op deze geluidhinder, vooral met de uitstoot van verbrande kerosine in gedachten die, qua samenstelling ergens tussen benzine en diesel in ligt, maakt dat ik de keuze om m’n volgende autoaankoop milieuvriendelijker te maken, én dus duurder dan traditioneel, in vraag stel.
Eén trans-Atlantische vlucht zou evenveel CO2-uitstoot veroorzaken als een jaar met de auto rijden. In een gemeente als de onze, waar het overdag eigenlijk nooit echt stil wordt, overstijgt het lawaai van het grondverkeer dat van hogerop.
Wonen onder vliegroutes is dan niet meer dan een achtergrondgeluid, niet of nauwelijks te registreren voor oren die ook de najaarstrek van zangvogels ontgaan.
