De organisatie Reveil startte in 2014 met het spelen van muziek op een begraafplaats. Het was een nieuwe, mooie manier, om om te gaan met rouw en verdriet. In 2021 werden op meer dan 100 kerkhoven concerten georganiseerd. Toen voor het eerst ook in Lochristi.
Vandaag waren er maar liefst 140 deelnemende Reveilgemeenten en voor de tweede editie in onze gemeente had men voor de begraafplaats van Zeveneken gekozen. Zo’n 110 aanwezigen verzamelden er aan de centrale luifel voor een warm moment van herdenking en troost.
Na de verwelkoming door schepen Tom De Grauwe werd er, net als in 2021, afwisselend poëzie en muziek gebracht.
Christophe Versaevel (aka Chris Corn) zorgde voor de muzikale omkadering. Evarist Ganzelever bracht 2 gedichten die hij speciaal voor deze gelegenheid geschreven had. Dorien De Vylder las voor uit haar eigen bundels en Luc Van Autreve had Pablo Nerudo’s “Canto General n°9” bewerkt. Aangrijpend mooi werd het toen daarna Christophe en Luc samen “Feest” van The Scene brachten.
Na “Memories” van Maroon 5 – waarbij het refrein ingetogen meegezongen werd – volgde nog het dankwoord van Tom De Grauwe. Volgend jaar komt er alvast een derde editie en ook deze keer mochten alle aanwezigen een “Reveil” kaarsje mee huiswaarts nemen.
Na de laatste tonen van “Angel” van Robbie Williams, een mooie afsluiter, begon het lichtjes te druppelen. De weergoden waren Reveil22 goedgezind geweest.
Onder onze fotoreeks vindt u nog het mooie gedicht “Stalkaars” van Dorien De Vylder.
Fotoreeks
(Klikken op het logo van facebook om de reeks te openen).
Stalkaars
Aan de horizon die zachte, frisse gloed van wat voor altijd lijkt.
Waaruit zo nu en dan een stip zich losmaakt, naar voren schiet:
een krachtig geworpen speer die heel even blijft hangen
zich dan loodrecht naar beneden stort. Ons treft in dit hart van nu.
Sinds kort wil ik iedere dag die klaarte vinden, waarop ik reken
de tel voor ik sterf: onophoudelijk houd ik wie ik liefheb
tegen het schelle licht van ijlings op ons afkomende koplampen.
Pas bij vertrek, wordt alles op scherp gezet.
Jij lag, op zoek naar bescherming, opgerold in een inktzwarte rots.
Deze kern waarin een kortleven zich samenbalde
deze vluchtige tache de beauté aan de kilblauwe hemel
ontbond zich even sereen als in een vijftal geluidloze kraaien.
Een heloranje horizon: de schuren waarin dat wat voor altijd was
opgeslagen lag, staan in lichterlaaie. De turfzwarte vogels kringelen
krassen op leven en dood in ons oor: altijd weer iets of iemand
die uit onze iris ontsnapt.
