Hoe maken Inge, Philippe en de kinderen Billie, Flint, Kira en Lewis het in Riebeek? Lochristi lieten ze al even achter zich en regelmatig brengen ze verslag uit over hun B&B De Stoep en hun restaurant. Het zomert daar nu volop.
Haai almal,
We zijn alweer enkele maanden verder in ons Zuid-Afrika avontuur en af en toe hadden we de indruk Paris-Dakar te hebben gereden over hoge bergen, diepe dalen, een paar “potholes”, maar ook een paar ervaringen en levenslessen rijker. De voorbije winter legde het ganse land plat en de wereldwijde crisis was en is ook hier duidelijk voelbaar. Benzine is duur, prijzen in de supermarkten gaan net als bij ons de hoogte in.
Daar waar we bij het vorige verslag de herfst met open armen ontvingen (een verademing na de warme zomermaanden), verging het lachen ons een beetje tijdens de gure juli-en augustus maanden. Dagen met veel regen en wind, koud en grijs waar er precies geen einde aan kwam. De zaak leed er onder, want anders dan bij ons, hebben (de meeste) huizen geen centrale verwarming maar een houtkachel die voortdurend moet bijgevuld worden. Men blijft dus gezellig thuis onder een warm dekentje met een boek of voor de televisie. Velen van hen vinden de wintermaanden de gezelligste periode van het jaar en omhelzen de regendagen waar men hier hoge nood aan heeft.
Net nu het waterprobleem in Kaapstad is opgelost steekt een oud Zuid-Afrikaans unicum weer de kop op, namelijk load shedding ofte het platleggen van de elektriciteit (niks, noppes, nada) voor een bepaalde tijd in een bepaald gebied. Al 15 jaar (begin van de grote machtscrisis) gebruikt Eskom (=grootste energiebedrijf van het land dat instaat voor 75% van de elektriciteit) dit laatste redmiddel wanneer de vraag naar stroom groter is dan het aanbod.
De voorbije regeringen hebben, ondanks noodkreten en waarschuwingen van mensen die er iets van kennen, het altijd nagelaten de crisis eerder aan te pakken. Eskom is onderontwikkeld, nooit goed onderhouden geweest en is één van de opperste witwas-en corruptieschandalen die het land kent. De kerncentrales (de ooit grootste trots van Zuid-Afrika jaren geleden) zijn defect. Zoals men zegt; corruptie is de oudste traditie van Zuid-Afrika en dat mogen we aan den lijve ondervinden. De load shedding zou nog duren tot eind 2024 want men “zou” bezig zijn met oplossingen. Geen idee of die oplossingen er ook daadwerkelijk gaan komen of dat het enkel gebabbel en beloftes zijn van politiekers die hun volgelingen op die manier proberen te sussen. Soit, we zien wel.
Wanneer de stroom uitvalt te midden van de service in het restaurant is dit de normaalste zaak ter wereld. De vele generatoren die in het dorp een hels lawaai maken komen na enkele minuten tot leven en men zet zijn taken verder alsof er niks aan de hand is. De Zuid-Afrikanen ondergaan en weinigen klagen over dit toch wel speciale fenomeen. Het hoort er precies allemaal bij en we hebben niet de indruk dat het hen echt stoort (nochtans één van de oorzaken van de grote economische crisis). Omwille van de voortdurende stroomuitval (tot soms 9 uren per dag) kregen we vorige week bericht zuinig te moeten omspringen met water (alweer). Niet vanwege de droogte maar omdat de pompen die het water uit de grond moeten halen enkele uren per dag stilliggen waardoor het waterniveau is gezakt tot minder dan 50%. Oh help…maar dat zijn zorgen voor later (yep…we krijgen de Zuid-Afrikaanse mentaliteit).
Het plezante is wel dat we nu regelmatig gezelschapsspelletjes bovenhalen, langer aan tafel zitten en babbelen en dat er niet op tablets wordt gespeeld…Genen elektriciteit=ook geen Wifi.
In onze Guesthouse mochten we de voorbije weken enkele vrienden en kennissen verwelkomen. Leuk om hen onze nieuwe leefwereld te laten zien en hen wat wegwijs te maken in deze prachtige omgeving, zij het dan op onze eigen, tikkeltje andere manier.
Zo zei één van onze gasten: “Ik dacht dat ge op uwen kop gevallen waart toen je zei naar Zuid-Afrika te willen verhuizen, maar nu ik dit hier allemaal zie, begrijp ik maar al te goed die zotte, moedige beslissing.”
Doet deugd dat anderen, net als wij verliefd kunnen worden op al het moois dat dit land te bieden heeft en meegaan in onze nieuwe leefwereld. Niettegenstaande we België zijn ontvlucht omwille van de hectiek, de stress en “het geleefd” worden met hoe langer meer regeltjes en verplichtingen om hier een meer relaxte levensstijl te creëren, hadden we tot de voorbije weken niet direct de indruk dat we minder werkten. Integendeel. Een restaurant opbouwen in het centrum van een dorp dat moeizaam recht krabbelt na de coronacrisis en nu ook onder economische crisis valt is genen “kattenpis”. We moesten voortdurend schakelen, plannen maken en onszelf opnieuw uitvinden. Als buitenlander moesten we ons tegelijkertijd aanpassen aan leef-en eetgewoonten van het dorp, die absoluut niet stroken met onze gastronomie. Nochtans kan je hier op vele plaatsen in en rond Kaapstad voortreffelijk en op hoogstaand niveau eten aan een zeer schappelijke prijs.
Alhoewel we nog altijd vinden dat kaaskroketten vloeken met een milkshake chocolade, beginnen we beter te begrijpen met wat we de lokale bevolking van Riebeek een plezier doen en wat wel en niet verkoopt. De bitterballen en de Brusselse wafels blijven een succes en ondanks we volledig uit onze comfortzone werden getrokken in het maken van pizza's in onze op hout gestookte pizza-oven (gasfornuis en pizza-oven zijn zowat de enige toestellen die werken tijdens de lange stroom-uitvallen) blijken ook deze goed in de smaak te vallen.
Na veel testen, proberen en af en toe ne keer goed te vloeken omdat het deeg nog maar eens aan de bodem van de oven bleef plakken, kan ik mezelf nu een volleerde “wood-fired” pizzabakker noemen. Mission accomplished. Tja,…een mens moet zich aanpassen hé?
Het restaurant werd dus opgebouwd en we zetten dapper door…. tot …een goeie 2 weken geleden 2 mannen binnenkwamen, die de zaak met een minimum van 5 jaar willen huren. Na welgeteld een half uurtje kwamen we tot een overeenkomst. We zouden wel gek geweest zijn om dit aanbod af te slaan. Vanaf 2 januari worden we dus huisbaas ofte “landloard”(klinkt chique hé) krijgt het pand nieuwe exploitanten en kunnen we ons volledig toeleggen op onze B&B.
We merkten dat we graag gasten ontvangen en er plezier in hebben om hen naar verborgen pareltjes te brengen, die we zelf de voorbije 15 maanden hebben ontdekt (meestal door volledig verkeerd te rijden en onze weg kwijt te raken). De vele stukjes paradijs hier in de omgeving willen we graag delen met toeristen, die openstaan voor een kant van Zuid-Afrika die niet bedolven wordt onder de toeristen. Zo hebben we met een fantastische groep van 12 de zwarte wijk Esterhof verkend onder begeleiding van een lokale bewoner om nadien te genieten van een lekker braai (=BBQ) bij één van onze personeelsleden thuis.
Zuid-Afrika zoals het is: plezant, interessant en in een ongedwongen sfeer. Voor beide partijen een ervaring en een extra inkomen voor het dorp, wat bijzonder geapprecieerd werd.
Meer vrije tijd, meer mogelijkheden om onze gasten in de watten te leggen en af en toe wat kleine evenementen organiseren. Stilletjes aan bereiken we ons doel. We naderen ondertussen Kerstmis. Het dorpsplein werd op enkele dagen tijd omgetoverd tot een echt Kerstdorp, en onder het zingen van kerstliederen door de lagere school van Riebeek Kasteel, werd afgelopen weekend de kerstverlichting aangestoken. Het lijkt wel “De Efteling” in onze voortuin. De sfeer is uiteraard volledig anders dan bij ons. Kerstmis vieren bij een temperatuur van bijna 35° blijft…vreemd. De verlichting komt ook pas tot zijn recht na 20 uur want de dagen zijn net als bij ons langer tijdens de zomer.
De grote vakantie start vanaf volgende week en duurt ongeveer anderhalve maand want elke school heeft zijn eigen tempo. Middelbare studenten ronden het schooljaar af met hun laatste examens en daar wordt heel veel aandacht en geld aan uitgegeven. Net als in Amerika worden de afgestudeerden opgepikt door een dure, luxueuze auto om hen naar het bal en familie te brengen. De schoolverlaters lopen er allemaal perfect uitgedost bij: prachtige kleren, gemanicuurde nagels en recht van de kapper.
Onze jongste dochter doet het prima op school en daar waar ze veel moeilijkheden had met wiskunde, haalt ze hier cijfers die wij zelf nooit hebben gehaald. Doet deugd dat een kind die een aantal jaren de ons zo bekende logo moest volgen, uren zat te zwoegen over iets wat ze van geen kanten begreep en uiteindelijk afzwaaide met de hakken net over de sloot, hier mag rondlopen met een “academiebadge” omdat ze bij de beste van de klas hoort. Deze badge moet je elke dag dragen op je uniform en blijven verdedigen met hoge punten. Zo niet gaat de badge naar een volgende met hoge cijfers. Geloof maar dat het voor Billie een extra stimulans is om na schooltijd in de boeken te duiken.
Ook Kira gaat graag naar haar schooltje. De leerkrachten besteden extra aandacht aan haar waardoor haar Engels en Afrikaans verstaanbaar beginnen worden. Het is het voorbije schooljaar niet altijd evident geweest om mee te draaien in een “gewone” school maar ze heeft het wel gehaald en we zijn trots op haar. Volgend schooljaar gaat ze met wat vertraging naar het middelbaar en ze kan niet wachten op eindelijk bij “de groten” te horen.
Flint volgt homescholing maar gaat volgend jaar naar Wellington college. Homescholing bleek toch niet zo een goed idee te zijn geweest, waardoor hij nu een achterstand heeft opgelopen die hij hopelijk volgend jaar kan inhalen. Hijzelf maakt er niet echt een probleem van en wij, om eerlijk te zijn ook niet. Hij voelt zich goed in zijn vel, geniet en de levenservaring die hij hier opdoet kan geen enkele school hem geven.
Lewis heeft na 6 maanden “leven in Zuid-Afrika zoals het is” beslist om terug te keren naar België en zijn studies op Edugo (zalige school trouwens) af te werken. Als ouders was het zwaar om onze zoon te moeten loslaten (ook al is hij “al” 18) maar na enkele maanden beseffen we allemaal dat dit een weloverwogen en juiste beslissing was. Datgene waar hij voor wil studeren kan je hier amper vinden, tenzij je anderhalf uur rijdt. Het troost ons dat hij een warme thuis bij zijn oma heeft en omringd is door familie en een bende toffe kameraden waar hij altijd op kan terugvallen en die hem graag zien. Via internet bellen we dagelijks (soms 2x per dag en als er geen load shedding is. Vele Zuid-Afrikanen laten hun kinderen in het buitenland studeren. Blijkt hier de normaalste zaak ter wereld. Bij ons is dat nu net zo. De vakanties gaat hij hier doorbrengen en na zijn studies komt hij terug….tenminste, dat is het plan.
Maaaar…. met wat we het voorbije anderhalve jaar allemaal hebben uitgestoken weten we nooit wat er op ons pad komt. Life is good!
Of zoals ze hier zeggen: “DIE LEWE IS TE KORT, LEK DIE BAK UIT.” (No prob….zolang “die bak” maar niet gevuld is met chocolademilkshake en kaaskroketten.
