Misschien zit je ook zo in elkaar: wegkijken, zelfs uitwijken naar de andere kant van de weg, wanneer je tijdens het wandelen of fietsen een tegenligger ziet opdagen?
Het is geen gevoel, maar een ervaring dat het er ten opzichte van andere plekken in de wereld het in Vlaanderen wat stugger aan toegaat. Is het de angst voor mogelijke ongemakkelijke situaties die maken dat je meteen wantrouwend wordt aangekeken wanneer je als eerste een wildvreemde op je weg toeknikt? In een samenleving als de onze, die zich gastvrij noemt, zou het fenomeen dat mensen elkaar een goedendag toewensen geen vragen mogen oproepen. In tegenstelling tot onze Waalse tegenhangers hebben wij een zekere mate van cynisme en neiging tot klagen in ons. Zonder te willen generaliseren, maar het cliché van de zogenaamde “zure Vlaming” vindt wel ergens zijn oorsprong. Hoe we verstoken achter omheiningen en automatisch sluitende poorten leven, zegt al iets over hoe we de wereld ervaren. Laat ons daarom een vriendelijke groet herintroduceren, als een brug tussen mensen en een manier om de afstand tussen elkaar te verkleinen, het gemeenschapsgevoel te versterken. Tot zover de theorie. Daar zie ik intussen mijn buur opdoemen aan de einder, de grootste zagevent aller tijden. Maar snel rechtsomkeer maken!
Foto: © hier klikken