Hun voornaamste doel is vriendschap, begrip en hoop te bieden aan (groot)ouders, broers en zussen en andere familieleden tijdens het rouwproces dat op het overlijden van een kind volgt. Toen de Kerstmarkt de laatste uren in ging, kwamen zo’n 70 mensen samen aan ’t Fazantenhof om de luisteren en stil te staan bij het weggaan van baby’s en jonge kinderen.
Sinds vorig jaar wordt ook in Lochristi een sereen moment gehouden op wereldlichtjesdag. Jolien en Sophie waren nu ook de initiatiefnemers en hebben ook hun herinneringen, hun verdriet en een groot hart.
Na Turtle Wex met ‘Wat nog komen zou’ van Bart Peeters een Golf van Licht uit het Bundeltje Gemis:
Vanavond creëren we een golf van licht
Voor de kinderen in ons hart en voor het gemis
Vanavond brengen we met z’n allen
Het licht in de duisternis
Vanavond maken we een ketting van liefde
Staan we samen sterk in ons verdriet
Vanavond laten we alle kinderen weten
Wij vergeten jullie niet
Vanavond denkt de hele wereld
Aan alle kinderen die zijn heengegaan
Vanavond verwarmen we vele harten
Door een arm om elkaar heen te slaan
Vanavond zijn we hier met familie en vrienden
Met alle harten waarin zij voort blijven leven
Vanavond weten we, wij staan niet alleen
Er zijn zoveel mensen die met ons meeleven
Vanavond noemen we alle kinderen bij hun naam
Laten we weten dat zij er nog altijd zijn
Dat ze nooit worden vergeten
Dat we doorgaan, ondanks het verdriet en de pijn
Vanavond staat in het teken van alle kinderen
Die in ons hart en in onze gedachten blijven bestaan
Vanavond branden we een kaarsje
Voor de kinderen die we nooit meer laten gaan
De namen van kinderen, die veel te vroeg afscheid moesten nemen van het prille leven, werden vermeld en familieleden haalden hun kaarsje op. Er werden bellenblazers uitgedeeld en even later hingen er al in de lucht.
En nog poëzie van Floortje Agema:
Als je naam blijft klinken
in donker en licht
zal jij er zijn
ook als ik je niet kan omarmen
Als je lichtje brandt
en de liefde straalt
is daar steeds jouw twinkeling
die mijn hart zal verwarmen
Wish you were here – Pink Floyd was ook te horen in een versie van Turtle Wex die 5 songs bracht en afsloot met Somewhere over the rainbow.
Prangende getuigenis van papa over Eben
“Het heeft niet mogen zijn… Nog maar zo pril in het leven en al meteen alles moeten achterlaten… Het is zo oneerlijk. En de weg hierheen was er al eentje met vallen en opstaan.
Op 7 juli 2018 werden bij mama na een succesvolle ivf-stimulatie 14 ei celletjes verzameld. Uiteindelijk zou jij, samen met 8 andere broertjes en zusjes “overleven”. Je werd eventjes in de vriezer gehouden terwijl bij mama maand na maand een ander embryootje werd teruggeplaatst. Het begin van een lange weg. ….
Intussen zat je reeds 36 weken in je persoonlijk zwembadje. En mama begon te puffen. Niet van de weeën, maar figuurlijk dat het stilletjes aan tijd mocht worden. Maar je vond het zo fijn en knus daarbinnen, dat je wellicht dacht: 21 november is 21 november. En je hield woord. Met wat hulp van mama’s gehuppel op een dansles in november, kreeg papa op 21 november plots telefoon van mama. Niet om te vragen wat papa wou eten die avond, maar om te zeggen dat het eindelijk zover was. Je was er klaar voor om onze wereld op stelten te zetten. En ook Isa, volledig voorbereid op het worden van grote zus, zag het volledig zitten. Wat keken we er alle drie naar uit. ….
Niets was minder waar. Wat begon als een routine ingreep, liep plotseling helemaal fout. Na een tiental minuten moest mama onder volledige verdoving en moest papa buiten bang afwachten. Het duurde ellenlang. Tot het nieuws: “de baby is geboren.” Oef… gelukkig! Ontnuchterend volgde een halfuur later: “uw zoontje wordt reeds 30 minuten gereanimeerd.”
Je wereld stort plots volledig in mekaar. Zo klaar voor het leven en op 10 minuten zo faliekant eindigen. Er zijn geen woorden voor: onbeschrijflijk, ondraaglijk, onwezenlijk, oneerlijk. Je lag zo mooi toen je in papa’s armen het leven liet. En wat was papa trots dat hij jou nog heeft kunnen wassen en aankleden. Het eerste en laatste wat hij voor jou kon doen.
En dan die 2de klap. Enkele uren later werd mama wakker met de boodschap: “de operatie is geslaagd maar uw zoontje heeft het niet gehaald.” ….
Op 5 december 2019 namen we samen met familie en vrienden afscheid van jou. Een mooie dienst vol foto’s, teksten en liedjes. Het was heel zwaar om dit allemaal voor te bereiden maar het was het laatste wat we voor jou konden doen. We wilden aan iedereen tonen hoe mooi, hoe welkom en hoe geliefd je wel was! Je kistje was voorgoed dicht, we gaven je nog een laatste knuffel.
Je was zo klaar om de buitenwereld te verkennen maar je zal altijd stil blijven. Nooit met je grote zus Isa en intussen kleine zus Maud ravotten. We missen je kleine man! Ook al ben je niet bij ons, je bent nooit uit ons leven weg te denken. We houden voor eeuwig van jou, onze kleine grote broer!”
Voor de aanwezigen was er nog een roos als teken van waardering, hoop en troost.
